YAŞAM KAVGASI (1978)

Senaryo ve Yönetmen: Halit Refiğ

Diyalog: Nezihe Araz

Kamera: Cahit Engin

Yapım: Uğur Film/Memduh Ün

Oyuncular: Fatma Girik (emine), Can Gürzap (Reşit), Ahmet Mekin (Tahsin), Reha Yurdakul (Cevat Bey, Mümtaz Ener (Vehim Dayı), Zerrin Egeliler (Şükran), Leman Akçatepe (Seher Teyze), Şener Gezgen, Hakkı Kıvanç (Sefer Usta), Gülten Ceylan, İbrahim Uğurlu ve Küçük Yıldız: Zeynep, Çayıroğlu “d:1972” (Zeynep),

Konu: Evli bir maden işçisi Reşit (Can Gürzap), komşusu olan kadınla ilişki kurar. Olayı öğrenen karısı Emine (Fatma Girik) iki çocuğunu alıp evi terk eder ve Reşit'in babasının evine sığınır. Reşit komşu kadınla beraber yaşamaya başlar. Emine, yuvasının devam edebilmesi için fedakârlık yapmanın gerekli olduğunu düşünür ve bir müddet sonra tekrar evine döner.

► Halit Refiğ'in uzunca bir ayrlıktan sonra yönetmen olarak sinemaya dönüşünün ürünü... Zonguldak çevresinde geçen ve yörede çekilen film bir ailenin üçüncü kişiyi oluşturan "hafif meşrep" bir kadın yüzünden çözülüşünü işliyor. Reşit kapı komşuları, kocası Almanya'da olan Şükran'la işi pişirince, karısı Emine evi terk ediyor. İki çocuk ve Reşit'in yaşlı babası için zor günler başlıyor. Reşit, Şükran’ı eve alıyor, işini bırakıyor, vs... Emine, neden sonra kocasına yaptığı işin yanlışlığını kanıtlayacaktır ve acı deneylerden sonra, çift için yeniden mutlu bir yaşam belki de başlayabilecektir.

Halit Refiğ'in yazdığı senaryoya, Nezihe Araz'ın diyalogları, özellikle TV'de şu günlerde izlediğimiz bazı Türk filmleriyle kıyaslanmayacak denli doğal ve gerçek bir hava getiriyor. Kitap gibi değil, gerçek gibi konuşan insanlar var karşımızda... Refiğ'in sinema dili ise, belli bir sinema deneyinin olgunluğunu taşıyor. Zonguldak üstüne yapılan bir panoramikle başlayan film, özellikle dış mekan çekimlerinde (göçüğe toplanan kalabalık, sokaktaki bölümler, vs) belli bir başarıya ulaşıyor. Oyuncu yönetimi başarılı; Fatma Girik'in yanı, çok tatlı bir kompozisyon çizen emektar Mümtaz Ener, Türk sinemasındaki erkek starların tüm tiklerinden sıyrılmayı bilmiş bir Can Gürzap, giderek doğal oyunlar sergileyen küçük oyuncular, işin oyun yönünü çözümlüyor”