ANNE YA DA LEYLA (2005) 

 Senaryo ve Yönetmen: Mesut Uçakan (Mehmet Çetin’in aynı isimli kısa film öyküsünden esinlerek), Görüntü Yönetmeni: Hüseyin Özşahin Müzik: Gündoğar, Yapım: Sinema Ajans/Mesut Uçakan Yardımcı Yönetmen: Süreyya Karakuş, Kamera: Süha Kapkı, Sanat Yönetmeni: Semanur Yaşar, Kostüm: Emel Kaduoğlu, Ses Kayıt: Bekir Tunç (Akademi Dublaj Stüdyosu), Dublaj Yönetmeni: Atilla Yiğit, Pozitif Kurgu: Nejdet Tok (Yeni Lale FilmStüdyosu), Uygulayacı Yapımcı: Zebil Film Yapım San. Tic. Ltd.Şti, Yapım koordinatörü: Abdurrahman Uzun, Yardımcısı: Nebahat Keskin, Kurgu: Necdet Tok (Yeni Lale Film), Işık Şefi: Mehmet Varol, Işık Operatörü: Mehmet Varol (24 Kare), Makyaj: Esen Sandıkçı, Laboratuvar: Sinefekt, Set Amiri: Erdoğan Eren, Prodüksiyon Amiri: Mete Şen, Çekim yerleri: Beyoğlu/Eminönü/ Kemerburgaz / Florya

Oyuncular: Turgay Başyayla, Oğulcan Gezgin, Aylin Coşkun, Müge Oruçkaptan, Şehnaz Dilan, Orhan Aydın, Özcan Varaylı, Ahmet Fırat, Mehmet Arslan, Yıldırım Yanılmaz, Bülent Polat, Gökmen Ürü, Öznur Kula, Remzi Evren, Turan Tıurgut, İhsan Duduoğlu, Canan Suavi, Seniha Koru, Jülide Güven, Musa Turgut, Bilal Şener, Abdurrahman Uzun, Selahattin Sevim, Çetin Atay, Gülsüm Yanıbeyaz, Aliye Çağrışı, Kemal Kantarcuılar, Gülperi Bülbül, Saba Ayşarkı, Küçük Oyuncular: Beyzanur Uçakan, Mehmet Gözütok ve Gökmen, Tolga Öz, Cahit Akat, Ömer Toraman, Murat Yiğit, Burhan İnce,

Konu: Kerem ile Mecnun Beyoğlu'nda bir kahvehanede beklemektedir. Kaderin biraraya getirdiği bu çocukla genç aynı kişiyi beklediklerini farketmişlerdir. Ama birisi onu çocukluk aşkı diğeri ise annesi olarak görmektedir. Kasaba da arkadaşlarının Mecnun adını taktıkları Sait daha küçücükken aşık olduğu Leyla'ya kafayı takmıştır. Çok küçükken ayrılmalarına rağmen onu hiç unutamamıştır ve hep onu beklemiştir. Çırağı olduğu derviş terzi gibi o da sevdiğine kavuşmayı yıllarca beklemiştir. Ustası ölürken ona kavuşacaklarını müjdelemiştir. Bundan da cesaret alan Mecnun annesi babası öldükten sonra beraber yaşadığı ablasının ve eniştesinin yanından kaçar ve İstanbul'a Leyla'sını aramaya gelir. Kerem ise engelli babası ve dadısıyla İstanbul'da güzel bir yerde yaşamaktadır. Ama içinde hep bir annesizlik acısı vardır. Sürekli dadısına onunla ilgili sorular sormaktadır. Dadısı babasının baskısıyla ona annesinin öldüğünü söylemiştir ama bu ona çok büyük bir vicdan azabı vermektedir. Bir gün Dadısı Kerem'in babasıyla bu konuyu konuşurken Kerem de bunu duyar. Daha sonra babasının olmadığı bir zaman dadısını sıkıştırır. Zaten ölmek üzere olduğunu hisseden dadı kendini söylemek zorunda hisseder. Annesinin yaşadığını söyler ve resmini verir. Bunun üzerine Kerem de evden kaçar ve annesinin peşine düşer. Annesinin adresinden Zilli Zarife'ye ulaşan Kerem onunla da konuşur. Ama o annesi hakkında kötü şeyler söyler ve onu ziyarete gelen adam da Kerem'i kandırır. Ama Kerem ondan kurtulmayı başarır. Bu esnada Mecnun ise Beyoğlu’ndaki pavyonları dolaşmıştır. Bir kaç kere çok yaklaşmış ama kaçırmıştır Leyla'sını. Leyla'nın onun yardımına ihtiyacı olduğunu hisseden Mecnun sürekli oralarda koşuşturup her izin peşinden gidiyordur. Bu esnada Kerem ve Mecnun çarpışırlar. Yere düşen resimden ikisinin de aynı kişiyi aradıklarını anlarlar. Sonra Mecnun son olarak Leyla'nın olduğunu düşündüğü otelin karşına götürür Kerem'i ve beklemeye başlarlar. Bu esnada Leyla çıkar otelden, bunun üzerine Mecnun ve Kerem de peşinden koşarlar. Tam artık kaybettiklerini düşünürlerken o tekrar karşılarına çıkar ama bu karşılaşma hiç de bekledikleri gibi olmaz. Leyla'nın bir hayat kadını olduğunu öğrenirler ve kendileri kim olduklarını açıklayamadan Leyla öldürülür.

En hafif deyimiyle İslam’a yakın bir hükümetin işbaşında olduğu günümüz Türkiye’sinde, birzamanların İslamcı Sinema’sının da bir atılım yapması beklenirdi. Artık işin başında, dolayısıyla tüm para kaynaklarının başında kolayca ilişki kurabilecekleri insanlar olduğuna göre...

Ama öyle olmadı, olmuyor. İsmail Güneş’in “The İmam”ından sonra ayni camianın yıllanmış ideolog ve yönetmenlerinden Mesut Uçakan da yeni filmiyle tüm beklentileri boşa çıkarıyor. Hem de tartışmasız biçimde...

Büyük kentte ikisi de bir kadını arayan iki insanın sürpriz dostluğunu anlatıyor film...Yıllar önce çekip gitmiş gerçek annesini arayan bir çocukla, kendi Leyla’sını arayan bir Mecnun karşılaşıyorlar. Ve aradıklarının ayni kadın olması olasılığıyla şaşkına dönüyorlar., Bu Fuzuli’den olduğu kadar Borges’ten de esinlenmiş olabilecek hikaye, ne yazık ki ayni güzellikte bir filme yol açmıyor. Uçakan, kimi kent çekimlerinde belli bir beceri gösterse de, başarısı bununla sınırlı kalıyor. Ne hikayedeki düşünsel tabanı işliyor, ne olaylara belli bir doğulu mistik katabiliyor, ne görünürdekinin ardındaki gizeme erişebiliyor. Oldukça kötü oyuncularla ve daha da önemlisi, son derece sıradan diyaloglarla hiçbir yere varılamıyor. Asıl sorunun birzamanlar kendilerine İslamcı diyen sinemacıların çağdaş sinemayı izlemedikleri, kendilerini geliştiremedikleri olduğu ortaya çıkıyor. Ve bu da doğrusu hazin bir görüntü olarak karşımıza geliyor. (Atilla Dorsay)