Oyuncular:
Belçim Erdoğan (Eylem), Demet Akbağ (Vartanuş), Nihal Yalçın (Goncagül), Ayten
Soykök (Gülnur), Damla Sönmez (Tülay), Asuman Dabak (Füsun), Mete Horozoğlu
(Nejat), Ahmet Mümtaz Taylan (Macit), Yavuz Bingöl (Hüseyin), Tuncer Salman
(Adnan), Hüseyin Soysalan (Recep), Olgun Toker (Hırsız), Tolga Karaçelik
(Okan), Güneş Sayın (Seher), Mehmet Ali Birand (32.Gün), Diren Polatoğulları
(Arabulucu), Ahmet Yüksel Or Vartanuş'un Babası), Aylin Kılınçaslan (Kuafördeki
Kadın), Filiz Coşkuner (Kuafördeki Kadın), Şükran Tuna (Da yanışma Merkezi
Çalışanı), İsmail Güneş (Parti Arkadaşlar), Merve Pınar Akmaz (Parti
Arkadaşlar), Dilek Aba (Selin), Selin Ongun (Muhabir), Saba Tümer (Tv
Sunucusu), Hande Fırat (Haber Sunucusu), Vedat Güney (Emniyet Müdürü), Çiğdem
Anad (Haber Sunucusu), Emir Fındık (Volkan), Erencan Vurucu (Hüseyin'in
Yardımcısı), Ahmet Tiryaki (Parti
Arkadaşlar), Natalia Perederia (Parti Arkadaşlar), Songül Orsavaş (Parti
Arkadaşlar), Samet Balakçı (Parti Arkadaşlar), Derya Atik (Dayanışma Merkezi
Çalışanı),
Kurtuluş Son Durak: Şiddet, Bağımlılık
Yapar!
(Kaan Karsan 25 Temmuz 2012)
‘Aaahhh Belinda, ‘Adı Vasviye’, ‘Usta Beni
Öldürsene’ ve hatta ‘Badi’gibi ülkemiz sinemasının kültleşmiş filmlerinde
imzası bulunan, bu toprakların en iyi senaryo yazarlarından Barış Pirhasan,
“Adem’in Trenleri”nden beş yıl sonra geri dönüyor; yönetmen koltuğunu ise oğlu
Yusuf Pirhasan’a bırakıyor. Yusuf Pirhasan’ın ilk uzun metraj çalışması
“Kurtuluş Son Durak”, sadece afişine bakıldığında da anlaşıldığı gibi, bir
‘kadın filmi’. Hem de neredeyse bir sosyal sorumluluk projesi olarak kayda
geçebilecek, feminist bir bakış açısıyla yoğrulmuş ve mesaJinnı gizlemeyen
türden bir kadın filmi.
Kara mizah unsurlarına bezenmiş film, çok
tipik bir ‘kaybeden’ öyküsü olarak başlıyor aslında. Belçim Bilgin tarafından
canlandırılan ve yaşanacak ilginç olayların fitilini ateşleyen Eylem, nikahına
kısa bir vakit kala sevgilisi tarafından en yakın arkadaşıyla aldatılarak terk
ediliyor. Sinemada defalarca gördüğümüz türden bir karakter geçmişine sahip
olan Eylem karakteri, doğal olarak yaşadığı bu şokun etkisini üzerinden kolayca
atamıyor. İntihar teşebbüsüne kadar sürüklenen Eylem’e ise apartmandaki diğer “kaybeden
kadın” profilleri yardım etmeye, onu yeniden hayata döndürmeye çalışıyorlar.
İşler ise tam bu noktadan sonra sarpa sarmaya başlıyor. Zira şaşırtıcı olaylar
yüzünden kadınların oluşturdukları bu dayanışma öyküyü bambaşka olaylara gebe
hale getiriyor.
Uzaktan bakılınca tanıdık ve virajsız bir
“birlikten güç doğar” öyküsü olmaya mahkum bir film gibi görünen Kurtuluş Son
Durak, ilk aşamada yarattığı beklentileri kara mizahın devreye girmesiyle kısa
süre sonra tersyüz ediyor. Zira şiddete uğrayan kadınlar ile şiddeti uygulayan,
istismarcı erkeklerin en azından bu filmde uzlaşmacı bir tabanda
buluşamayacakları su yüzüne çıkıyor. Şiddetten korunmak için savunmacı bir
şiddete başvuran kadınlar, birlikten doğan kuvvetin bazen amaca orantısız
olabileceğini bize gösteriyorlar. Kısacası farklı bir başkaldırı filmi var
karşımızda. İsyanın nedeni kadınlara uygulanan şiddetken; isyancılar elbette ki
bu güne kadar maalesef susmayı tercih etmiş, sindirilmiş olan kadınlar…
“Şiddetin her türlüsüne karşıyız” sloganını bir an bile ağzından düşürmeyen
filmdeki isyanın temel metodu ise, ilginçtir ki, yine şiddet. Uzun bir süre
dozajı çok iyi ayarlanmış bir mizahla güldürmeyi başaran Kurtuluş Son Durak,
filmin ne kadar ciddi olması gerektiği konusunda tam bir karara varamamış. Film,
kara mizahın tüm patavatsızlığını kullanmak varken, filmin şiddetle ilgili
öğretici söylemleri nedeniyle işin kara komedilere özgü muzipliğini bir adım
geriye çekiyor. Bu esnada da Barış Pirhasan, “kadına şiddet” hususunda vermek
istediği tüm mesajları repliklerin içerisinde direkt olarak vermeyi seçiyor. Bu
da filmin bir yerden sonra zaten ayarı kaçan iletilerini iyice yüzeysel hale
getiriyor. Filmin meselesi konusundaki ciddiyeti de biraz gelgitli olunca,
seyirci filmi nasıl algılaması gerektiğini şaşırabiliyor. Filmde kara mizahı
sağlayan ve filme ruhunu veren şiddet, varlığından şikayet edilen şiddetten pek
de farklı değil. Kısacası karşımızda daha az ciddiye alınarak izlenirse keyfi
artacak olan bir film var.
Bazı sıkıntılarına rağmen Kurtuluş Son
Durak’ın tutarlı bir yönetmenliğe, güldüren bir mizaha ve çok başarılı
oyunculuk performanslarına sahip olduğu da bir gerçek. Bazı karakterlerin fazla
karikatürize olmaları nedeniyle ortaya çıkan sorunlar bile doğru oyuncu
seçimleri ile bertaraf ediliyor. Yüzü sinemaya çok ama çok yakışan Belçim
Bilgin’in başı çektiği oyuncu kadrosunda, Damla Sönmez, Asuman Dabak, Ayten
Soykök, Demet Akbağ, Nihal Yalçın, Ahmet Mümtaz Taylan ve Yavuz Bingöl gibi
isimler kalburüstü performanslarıyla dikkat çekiyorlar. Yönetmen Yusuf Pirhasan
ise hem oyuncuları yönetmek hem de filmin temposunu ayarlamak konusunda oldukça
başarılı. Henüz ilk filminde geniş ve markalaşmış isimlerden oluşan bir oyuncu
kadrosunu, dengeleri kurmayı başararak yönetebilmesi, karşımızda yetenekli bir
yönetmenin durduğuna işaret ediyor.
Günden geçtikçe daha da olağan hale
gelmeye başlayan ve bu nedenle gitgide daha da korkunçlaşan “şiddet ve “kadına
şiddet” konularının tutarlı bir biçimde olmasa da gündeme gelmesi, şu günlerde
oldukça önemli. Bu nedenle babaoğul film çeken Barış ve Yusuf Pirhasan’ın içine
eğlenceli bir hava katarak ve sinemanın temel gerekliliklerini yerine getirerek
kotardıkları Kurtuluş Son Durak, gözden kaçmaması gereken bir kara komedi
filmi. (www.eksisinema.com)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder