HAYALLERİM AŞKIM VE SEN (1987)

Yönetmen: Atııf Yılmaz

Senaryo : Ümit Ünal , (“Bir Beyoğlu Düşü” bölümü Demir Özlü'nün aynı adlı öyküsünden alınmıştır)

Görüntü Yönetmeni: Çetin Tunca

Müzik: Esin Engin

Yapım: Odak Film / Cengiz Ergun

Kurgu/Eşleme: Mevlüt Koçak,Yardımcı Yönetmen: Leyla Özalp, Sanat Yönetmeni: Engin Ergönültaş, Yönetmen Yardımcısı: Sevgi Saygı, Kamera Yardımcısı: Mahmut Yumuşak, Seslendiren: Atila Van, Seslendirme Yönetmeni: Ersan Uysal, Laboratuvar: Sinefekt, Özel Efektler: Hilmi Güver, Cengiz Turalı, Erdoğan Bugay, Film Baskı: Mustafa Koç, Negatif Montaj: Orhan Turgut, Selahattin Turgut, Makyaj: Berrin Sun, Fotoğraf: Mustafa Ziya Ülkenciler, Aydınlatma: Recep Biçer, Yardımcılar: Remzi Biçer, Şevki Gezer, Turgut Pelit, Set Ekibi: İsmail Kündem, Enver Kündem, İbrahim Tekin, Yapım Yardımcısı: Ahmet Altınterim, Yapım Yönetmeni: Ahmet Şişman, (Lale Film Stüdyosunda Seslendirilmiştir),

Oyuncular: Türkan Şoray, Oğuz Tunç, Müşfik Kenter, Fatoş Sezer, Engin İnal, Elif Yücesan, İsmet Elçi, Cihat Tamer, Tuncay Akça, Hikmet Taşdemir, Yaşar Şener, Cengiz Tünay, Ramiz Gürsoy, Yıldız Kurtoğlu, Dündar Aydınlı, Cevdet Arıkan, İsmet Elçi, Dündar Aydınlı, Çocuk

Oyuncular: Selim Özbabacan, Burçin Tuncay, Berhan Ballıoğlu, Alaattin Küntay, Sibel Aktanır

KONU: Yalnızca yetimhanede büyümüş Coşkun'un çocukluk yıllarından başlayarak ünlü sinema oyuncusu Derya Altınay'a, aşkla, tutkuyla karışık bir hayranlık duyması çevresinde oluşan hayalleri anlatmıyor. Bu aynı zamanda, Yeşilçam denen olayı kendine özgü yapısı ve seyircisi üzerindeki etkileriyle birlikte ele almayı deneyen karmaşık yapılı, ilginç bir senaryonun sinemalaştırılması... Bacak kadar bir çocukken perdede tanıştığı Derya Allınay, küçük Coşkun'un yalnız yetimhane gecelerini süslerken, sınıftaki en iyi arkadaşı, belki de ilk aşkı Rukiye'yi de yitirmesine yol açacaktır: Çünkü okulu ziyarete gelen ünlü yıldız, Rukiye'yi yanına alıp götürecekti. Yıllar sonra, Derya'nın sevgisini sıcak tutarak büyümüş ve tek amacı ona senaryo yazmak olan Coşkun, hiç de hayallerindekine benzemeyen, yalnız, sorunlu, olasılıkla mutsuz bir Derya Altınay’la ve onun yanında Pınar'a dönüşmüş bir Rukiye ile karşılaşacaktır. Bu karşılaşma, genç adama aynı zamanda Yeşilçam'ın film üretim mekanizması, sana-ta ve emeğe saygısı konusunda unutulmayacak dersler de verecektir..,

Ödül:

24. Antalya Altın Portakal Ulusal Uzun Metraj Film Yarışması (6 – 9 Ekim 1987)

► En Başarılı 3. Film

► Türkan Şoray “En başarılı kadın oyuncu” ► Çetin Tunca “en başarılı görüntü yönetmeni”

► Sinefekt “n başarılı film stüdyosu”

Jüri Üyeleri: Hulki Saner, Feyzi Tuna, Fatma Girik, Sami Şekeroğlu, Turgut Özakman, Hasan Türere, Faruk Bayhan, İbrahim Altınsay, Halim Horasan.

v    Ümit Ünal’ın özgün senaryosuna dayanıyorsa da film içinde yer alan bir senaryonun yazılma aşamasında düşüncede canlanan görüntülerde, Demir Özlü’nün “Bir Beyoğlu Düşü” öyküsü kullanılır. Yazar, yaşlılık günlerinde (Berlin'de) İstanbul'da ki gençlik günlerini anımsar. Baba evinden ayrılıp Be-yoğlu'nun Tünel tarafında bir daire tutar. Orada yeni bir dünya bulacak ve zaman zaman karşılaştığı apartman komşusu yalnız yaşayan bir gayrimüslim kadını tanıyacak ve onu sevecektir. Peşinden kiliseye gitmeye başlar. Karşılaşsalar selam vermeyi, düşündüğü bir gün kadın ile aynı yöne gittiklerinden bir süre onu izler. Tünel çevresinde sokak sokak izler, bir sokakta artık onu yalnız bırakacaktır. Va1iz hazırlığı sandığı bir takım sesler duyduğu bir gün kadın pencereyi açıp, kenarına oturur ve kendini aşağıya atar. yazar, koşup kucağına alırsa da .... kucağında odasına çıkarır. gelen polislerin suçlamasını kabul eder. Kadının sevgilisi (eski sevgilisi) olduğunu söyleyen biri, evde bulunmadığı bir gün kadını yazardan sorar ve kadını anlatır. Yazar bir gün eski sevgiliyi arar, verdiği adreste, adamı tanımayan fakat kadına benzettiği daha yaşlı birnin davetini kabul eder ve yine daveti üzerine sevişirler. Bunlar eski-de kalmış; yaşanmış, bazısı düşte yaşanmış olaylardır, unutulmaz." Hayallerim, Aşkım ve Sen'de (çocukken hayran! olduğu sinema Yıldızı ile yıllar sonra tanı-şan ve ona bir senaryo yazan genç senaryo yıldızı (adayının) tasarladığı düşlediği bir senaryo ile, Beyoğlu Düşü-nü kendince karşı penceredeki kadını görüp onu sever, izler, bakışırlar yaşam kırgını kendine göre daha yaşlı kadınla yaşanmayacak/yaşanamayacak bir aşkı paylaşırlar. “Orhan Ünser, “Kelimelerden Görüntüye” syf, 241 ”

► “…..Hayallerim, Aşkım ve Sen, önce bir starın filmi. Onun adeta sinemadaki serüveninin retrospektif bir izdüşümü. Bu star Türkân Şoray olabilir mi? Ya da niye olmasın? Uzun bir süre evli bir adamla birlikte yaşayan ve koruyucusu olduğu bu adama her şeyini emanet eden, önce göz yaşartıcı melodramlarda oynayarak gönüllerde taht kuran, sonra da santim santim açılıp —biraz geç de olsa— çağma ayak uydurmaya çalışarak ayakta kalmaya çabalayan kaç star kaldı ki sinemamızda. 

Filmin kahramanı bu star da tıpkı eski bir Beyoğlu gibi nostaljinin derinliklerinden kurtulup yeniye duyulan bir özlem haline gelme-ye çalışıyor. Filmin bir bakıma anlatıcısı/kurucusu durumundaki genç adam ise, yetimhane yıllarındaki ezikliği ile terk edilmişliğini daha o yıllarda izleme alışkanlığını elde ettiği Yavrularım filmiyle giderip, bu stara ulan dayanılmaz ve karşı konulmaz hayranlığını biriktirmeye başlıyor. Ama olgunlaşıp sinemaya ve bu stara olan hayranlığından senaryo yazma aşamasına geldiği zaman bile Yavrularımın Nuran'ı ile, argolu filmlerin Melek'i peşini bırakmıyor. Adeta yaşamının ve senaryosunun her aşamasında onlarla birlikte olup iç içe yaşıyor Oysa ki genç adam Coşkun, yetimhane yıllarını çok gerilerde bırakmış, argolu filmlerin Melek'ini ise hocasına armağan ederek, bu starların günümüzdeki uzantı-sı ya da çağdaş versiyonu olan Derya Atlınay'ın peşine takılmıştır. Tek amacı ona ulaşabilmek, yazdığı senaryoda oynamasını sağlamaktır. Çünkü bu kez ulaşılmak istenen star Derya'dır.

Aynı oyuncunun üç evresi ile özdeşlenip iç içe olmak, sonra da bu oyuncu adına hesaplaşma içine girmek gerçekten çok ilginç bir buluş. Düş ile gerçeğin birlikte harmanlandığı, düşün gerçek, gerçeğin ise düş olduğu gidip gelmelerde yalnızca bir starın kişisel ve sinemasal yaşamı irdelenmiyor, aynı unda bu starla hayranı arasındaki ilişkiler/beğeniler yumağı da yavaş yavaş açılarak su yüzüne çıkıyor.

Hayallerim, Aşkım ve Sen'in bir diğer ilginç tarafı İse şimdiye dek hiç yapılmamış bir Yeşilçam eleştirisini içermesinden geliyor. Gerçekten de filmde yalnızca star olgusu değil, bir Yeşilçam düzeni de -belki de filmin en gerçekçi yanı- eleştiri süzgecinden geçirilip kimi kirli çamaşırları su yüzüne çıkartılıyor. Gerçi bu eleştiri süzgecinden geçen şeyler beylik, bilinen şeyler, ama yine de ilk kez bir yerli yapımda ele alınıp inceden inceye alayla süz konusu ediliyor. Atıf Yılmaz iğne ile çuvaldızı elden ile dolaştırarak bir balcıma düşsel bir fantezi gibi ördüğü olaylar zincirlemesine ironisini eklemekten çekinmiyor.

Hayallerim, Aşkım ve Sen, hiç kuşku yok ki bir çırpıda yadsınacak ya da bunun tam tersi hemencecik kabullenip "mevsimin en iyi filmlerinden biri" olarak lanse edilecek bir çalışma değil. Aralarda kalan; Türkan Sultan'ın sinemaya bilmem kaçıncı kez tekrar dönüşünü kendi öz yaşamına benzer bir olaylar demeti ile kutlayan, çok şeyler söylemek isteyip de bunları kurgu kargaşası içinde adeta bilerek anlaşılmaz kılmak isteyen çok ama çok "kendine özgü" bir film. Ama yine de her Atıf Yılmaz filmi gibi kayıtsız kalınmayacak, düşündürme dozu iyi ayarlanmış eğlencelik bir gösteri. Hayallerim, Aşkım ve Sen, anlattıkları bir yana, belki de eski Beyoğlu görünümünü —mekan olarak— olayların içine yerleştirerek en iyi yansıtan ve duyuran bir film olma özelliğini de taşıyor. “Burçak Evren, Türk Sinemasında Yeni Konumlar”

► "Hayallerim, Aşkım ve Sen", 1980'Ierde sinemamız için iki önemli akımın ve yeniliğin öncülüğünü yapan Atıf Yılmaz'ın bu iki tavrını yeni bir filmde, yeni bir birleşimle sürdüren çabası... Gerçekten de 1980'lcrde Yılmaz, bir yandan kadını odak noktası olarak alan "kadın filmlerinin öte yandan fantezi öğesini hafif gerçeküstücü dokunuşlarla da besleyen ve klasik Yeşilçam türlerini zorlayan biraz gizemli, biraz da fantastik yapıda filmlerin öncülüğünü yaptı. Bu filmlerin kazandığı şaşırtıcı başarıdan cesaret alan Yılmaz, araştırmalarım, giderek cüretini daha ötelere götürüyor. "Hayallerim, Aşkım ve Sen" bu açıdan daha da uç bir örnek,,. Çünkü bu film, yalnız Yeşilçam mantığını değil, düpedüz Aristo mantığını da zorlarken, bir adım daha ileri gidiyor, tüm bir Yesilçam mitolojisini de, kuşkusuz o mitolojinin oluşmasına katkıda bulunmuş ve onu ayakla tutmuş seyircisiyle birlikte, iyicene eleştiriyor, alaya alıyor. Bakalım, klasik Türkân Şoray ve de Yeşilçam seyircisi, bu filmİ nasıl karşılayacak, meraka değer!..”Atilla Dorsay “12 Eylül Yolları ve Sinemamız”

v    Ve Atıf Yılmaz, düş dünyasının pencerelerini bir kez daha aralıyor Hayallerim, Askım ve Sen ile... Benzer bir anlayışın ürünleri olan Adı Vasfiye ve Aaahh Belinda'nın eleştirmenlerden övgü, seyir-cilerden ise ilgi görmesinin sonucu Yılmaz, yoluna devam ediyor. Az şey değil, hem star oyuncuları oynatarak gişe rekorları kırmak, hem de böylesine tecimsel amaçlı filmlerden övgüler almak. Ama Yılmaz'ın fılmografisini incelediğimizde buna benzer anlayışın birçok örneğini görmek olası, Çünkü Yılmaz, "her devrin adamı" deyimini doğrulayacak denli piyasanın koşullarını bilen ve bu koşulları biraz ustalık, biraz da emelleri tavlayacak biçimde birleştirerek sunan bir yönetmen. Kuşkusuz bu. yargılarım, Yılmaz'ın erdemleri olduğu kadar, kusurları olarak da değerlendirilebilir.

Fantezi buketi halinde sürdürmeye devam ediyor. Sanırım "artık bıktık" deyinceye dek de sürdürecek. Ama hemen belirteyim, Hayallerim, Aşkım ve Sen; Aahh Belinda' dan sonra biraz yavan ve zorlama bir film gibi geldi bana. Henüz bıkmadım/bıkmadık, ama o sınıra yaklaştığımızı da fark ediyor gibiyiz.

Genç, yeni ve yetenekli senaristlerimizden Ümit Ünal'ın elinden çıkma senaryo, perdedeki kahramanla bir bakıma öz-deşleşme (daha doğrusu «şın İlgi duyma) açısından şaşılacak denli Woody Allen'ın Kahire'nin Mor Gülü 'ne benziyor. Ya da daha iyimser bir yaklaşımla bu filmi gereğinden fazla anımsatır gibi oluyor. Tabii yanılabilirim. Ama ne var ki, filmin bende bıraktığı ilk izlenim bu oldu.

Hayallerim, Aşkım ve Sert, önce bir starın filmi. Onun adeta sinemadaki serüveninin retrospektif bir izdüşümü. Bu star Türkân Şoray olabilir mi? Ya da niye olmasın? Uzun bir süre evli bir adamla birlikte yaşayan ve koruyucusu olduğu bu adama her şeyini emanet eden, önce göz yaşartıcı melodramlarda oynayarak gönüllerde taht kuran, sonra da santim santim açılıp —biraz geç de olsa— çağma ayak uydurmaya çalışarak ayakta kalmaya çabalayan kaç star kaldı ki sinemamızda.

Filmin kahramanı bu star da tıpkı eski bir Beyoğlu gibi nostaljinin derinliklerinden kurtulup yeniye duyulan bir özlem haline gelmeye çalışıyor. Filmin bir bakıma anlatıcısı/kurucusu durumundaki genç adam ise, yetimhane yıllarındaki ezikliği ile terk edilmişliğini daha o yıllarda izleme alışkanlığını elde ettiği Yavrularım filmiyle giderip, bu stara ulan dayanılmaz ve karşı konulmaz hayranlığını biriktirmeye başlıyor. Ama olgunlaşıp sinemaya ve bu stara olan hayranlığından senaryo yazma aşamasına geldiği zaman bile Yavrularım’ın Nuran'ı ile, argolu filmlerin Melek'i peşini bırakmıyor. Adeta yaşamının ve senaryosunun her aşamasında onlarla birlikte olup iç içe yaşıyor. Oysa ki genç adam Coşkun, yetimhane yıllarını çok gerilerde bırakmış, argolu filmlerin Melek'ini ise hocasına armağan ederek, bu starların günümüzdeki uzantısı ya da çağdaş versiyonu olan Derya Atlınay'ın peşine takılmıştır. Tek amacı ona ulaşabilmek, yazdığı senaryoda oynamasını sağlamaktır. Çünkü bu kez ulaşılmak istenen star Derya'dır.

Aynı oyuncunun üç evresi ile özdeşlenip iç içe olmak, sonra da bu oyuncu adına hesaplaşma içine girmek gerçekten çok ilginç bir buluş. Düş ile gerçeğin birlikte harmanlandığı, düşün gerçek, gerçeğin ise atış olduğu gidip gelmelerde yalnızca bir starın kişisel ve sinemasal yaşamı irdelenmiyor, aynı unda bu starla hayranı arasındaki ilişkiler/beğeniler yumağı da yavaş yavaş açılarak su yüzüne çıkıyor.

Hayallerim, Açkım ve Sen'in bir diğer ilginç tarafı İse şimdiye dek hiç yapılmamış bir Yeşilçam eleştirisini içermesinden geliyor. Gerçekten de filmde yalnızca star olgusu değil, bir Yeşilçam düzeni de —belki de filmin en gerçekçi yanı— eleştiri süzgecinden geçirilip kimi kirli çamaşırları su yüzüne çıkartılıyor. Gerçi bu eleştiri süzgecinden geçen şeyler beylik, bilinen şeyler, ama yine de ilk kez bir yerli yapımda ele alınıp inceden inceye alayla süz konusu ediliyor. Atıf Yılmaz iğne ile çuvaldızı elden ile dolaştırarak bir balcıma düşsel bir fantezi gibi ördüğü olaylar zincirlemesine ironisini eklemekten çekinmiyor.

Hayallerim, Aşkım ve Sen, hiç kuşku yok ki bir çırpıda yadsınacak ya da bunun tam tersi hemencecik kabullenip "mevsimin en iyi filmlerinden biri" olarak lanse edilecek bir çalışma değil. Aralarda kalan; Türkan Sultan'ın sinemaya bilmem kaçıncı kez tekrar dönüşünü kendi öz yaşamına benzer bir olaylar demeti ile kutlayan, çok şeyler söylemek isteyip de bunları kurgu kargaşası içinde adeta bilerek anlaşılmaz kılmak isteyen çok ama çok "kendine özgü" bir film. Ama yine de her Atıf Yılmaz filmi gibi kayıtsız kalınmayacak, düşündürme dozu iyi ayarlanmış eğlencelik bir gösteri. Hayallerim, Aşkım ve Sen, anlattıkları bir yana, belki de eski Beyoğlu görünümünü —mekan olarak— olayların içine yerleştirerek en iyi yansıtan ve duyuran bir film olma özelliğini de aşıyor.,

HAFIZ YUSUF EFENDİ (1987)

Yönetmen: Türker İnanoğlu

Senaryo: Safa Önal

Görüntü Yönetmeni: Çetin Gürtop

Yapım: Erler Film / Türker İnanoğlu

Müzik: Sadun Aksüt, Şarkılar: Ahmet Özhan, Işık Şefi: Ali Salim Yaşar, Sanat Yönetmeni: Sohban Koloğlu, Ses: Erkan Esenboğa, Montaj: Mehmet Bozkuş, Prodüksiyon Amiri: Adnan İrküt, Necati Şimşek, Renk Uzmanı: Sabahattin Hoşsöz, (Sineray Film Stüdyosunda hazırlanmıştır)

Oyuncular: Ahmet özhan, Sibel Turnagöl, Fulden Uras, Şemsi İnkaya, Haluk Kurtoğlu, Sümer Tilmaç, Salih Kırmızı, Nevin Aypar, Nilgün Ersoy, Bennu Yıldırım, Nubar Terziyan, Handan Adalı, Agah Hün, Sohban Koloğlu, Renan Fosforoğlu, Mesut Sürmeli, Memduh Ünsal, Nuri Tuğ, Cevdet Balıkçı, Çetin Başaran

Konu: Filmin öyküsü 1870’li yıllarda, Osmanlı İmparatorluğu dönemi İstanbul’unda geçer. Bir din adamı, aynı zamanda da yetenekli bir müzisyen olan Hafız Yusuf Efendi’nin yaşam dramını konu alır. Her şey bir faytoncunun bir hizmetçiye aşık olup, onu hamile bıraktığı, dahiliye nazırı bir paşanın konağında başlar. Aşıklar evlenmek istemektedir ama, Paşa bunun evine yapılan bir hakaret olduğu gerekçesiyle karşı çıkar. Faytoncu (Sümer Tilmaç) bu nedenle hapse atılır, bahtsız sevgilisi de oğlunu dünyaya getirirken ölür. Faytoncu sevdiği kadının ölümünü haber aldığında, hapisten çıkar çıkmaz Paşa’-dan intikam almaya yemin eder. Yıllar geçer; faytoncunun oğlu Yusuf (Ahmet Özhan) müzik zevkine ve derin bir dini inanca sahip yakışıklı bir delikanlı olur. Bir gece Paşa, Yusuf’un da içinde olduğu bir konsere katılır. O da zaman içinde eşini kaybetmiş ve kızıyla baş başa kalmıştır. Yusuf’un yeteneğiyle büyülenen Paşa, ondan konağına gelerek kızına ve yeğenine (Fulden Uras) müzik dersleri vermesini ister. Kısa bir süre sonra iki kız da Yusuf’a aşık olurlar ama, genç müzisyenin sevgisini kazanan Paşa’nın kızıdır (Sibel Turnagöl). Paşa’nın karşı çıkmasına karşın aralarında sıcak ve romantik bir ilişki başlar. Bir gün Yusuf babasından sevdiği kızın, annesinin ölümünden sorumlu adamın çocuğu olduğunu öğrenir. Aşkı ve acı dolu geçmiş arasında kalan Yusuf bocalar. Ama sonunda olaylar öylesine gelişir ki, Paşa eski faytoncusunu ziyaret edip, ondan geçmiş-teki hata ve günahları için af dilemek zorunda kalır. İki sevgiliyi artık güzel bir yaşam beklemektedir…

GÜNEŞTEN DE SICAK / SARI GÜNEŞ (1987)

Yönetmen: Temel Gürsu

Senaryo: Arda Uskan

Görüntü Yönetmeni: Ertunç Şenkay

Yapım: Burak Film/Sungun Esen, İbrahim Mertoğlu

Oyuncular: Banu Alkan, Engin Koç, Reha Yurdakul, Sibel Gökçe, Neriman Köksal, Altan Erbulak, Gülşah Ezgi, Reha Yurdakul, Ragıp Korcan

Konu: Psikoloji öğrenimi gören genç bir kadın (Banu Alkan), ailesiyle İstanbul'da yaşamaktadır. Kız kardeşinin, bunalımlı ve psikopat bir gençle ilişkisi vardır. Psikopat genç (Engin Koç), sevgilisini bir gün boğup öldürür. Kardeşinin intikamını almak için harekete geçen abla, bu kez de delikanlıya aşık olur. Fakat genç adam, kimseye yar olmaz. Kendisini asar..

GÜNAH OLMASA (1987)

Yönetmen: Oğuz Gözen

Senaryo: Nadire Zeybel

Görüntü Yönetmeni: Mükremin Şumlu

Müzik: Atilla Alpsakarya

Yapım: Burç Film / Fedai Öztürk

Oyuncular: Kamuran Akkor, Cemil Kılıç, Murat Soydan, Engin Aksu, Leyla Altın, Sami Hazinses, Yücel Arsoy, Didem Özonuk, Meral Çankaya, Cemal Orman

Konu: Bir iftira sonucu yuvası yıkılan teselliyi içkide arayan bir kadının yaşamı. Film, Oğuz Gözen tarafından 1982 de çekilen “Bitmeyen Ayrılık” filminin yeni versiyonudur.

GÜNAH GECESİ (1987)

Yönetmen: Erdoğan Tokatlı

Senaryo: Bülent Oran

Görüntü Yönetmeni: Ertunç Şenkay

Yapım: Topkapı Film/Yaşar Tunalı

Oyuncular: Kenan Kalav, Pınar Avşar, Nil Ünal, Engin İnal, Sevim Çalışgir, Gönül Demirkol, Mehtap Anıl, Melih Çardak, Ali Tutal

Konu: Bir mağazada çalışmakta olan Kenan Kalav, bir başka mağazada tezgahtarlık yapan kızla (Pınar Avşar) sözlüdür.  Kızın ailesi Kenan’ı istemez. Diğer yandan Pınar’ın babası kızının arkadaşına aşıktır. Kenan kızın babasının hazırladığı bir komplo ile hapse girer. Hapiste iken aldığı piyango biletinden ikramiye kazanan Kenan, hapisten sonra bir iş kurar ve sözlüsü ile evlenir.

GÜLÜM BENİM (1987)

Yönetmen: İbrahim Tatlıses

Senaryo: Aydemir Akbaş

Kamera Erdoğan Ererez

Müzik: Cahit Berkay

Yapım: Varlık Filmcilik A. Ş./ Lokman Kondakçı,Tufan Güner

Prodüksiyon Müdürü: Mehmet Akdil, Prodüksiyon Yardımcısı: Suat Özdemiralp, Işık Şefi: Aslan Yıldız, Işık Teknisyeni: Ali Demirel, Kamera Asistanı: Mahmut Yumu-şak, Mehmet Ererez, Yönetmen Asistanı: Güler Ülüş, Köksal Yıldız, Ses Mühendisi: Erkan Esenboğa, şanlıdır. Renk uzmanı: Sabahattin Hoşsöz, Matipo: Armağan Köksal, Fehmi Acar, Laboratuvar: A. Tümay Rızai, Şems Tokgöz, Aslan Tektaş, Kurgu Yardımcısı: Mustafa Kalkan, Soner Şenbecerir, Negatif Montaj: Ömer Aksu, Metin Çeşmebaşı, Kurgu: İsmail Kalkan,

Sineray film stüdyolarında hazırlanmıştır

Oyuncular: İbrahim Tatlıses, Derya Tuna, Aydemi,r Akbaş, Hüseyin Peyda, Göksel Kortay, Güzin Özipek, Cengizhan Yunga, Mehmet Akdil, Suat Özdemiralp, Hasan Çelik,

Konu: Kamyon şoförlüğü yaparak haya-tını kazanan Hıdır bir tesadüf sonucu Cemile’yle tanışır. Cemile, Diyarbakırlı zengin bir ailenin kızıdır. Aralarında baş-layan dostluk kısa sürede aşka dönüşür. Fakat birleşmeleri imkansızdır. Çünkü Cemile bir başkası ile nikahlıdır.

GRAMOFON AVRAT (1987)

Yönetmen: Yusuf Kurçenli Senaryo: Ayşe Şasa, Yusuf Kurçenli (Sabahattin Ali’nin aynı isimli romanından) Görüntü Yönetmeni: Kenan Davutoğlu Müzik: Arif Erkin, Yapım: Varlık Filmcilik A.Ş./ Lokman Kondakçı ,Tufan Güner, Set: Nusret Yılmaz, Dilek Karakaş, Hakan Ergenç, Rasim Ekici, Işık: Metin Devrim, Çetin Devrim, Sinan Gençer, Makyaj: Sahra Gülyüz, Kamera Asistanı: Saruhan Güney, Yönetmen Yardımcısı: Melahat Çetin, Kurgu: Mevlut Koçak, Seslendirme Yönetmeni: Kamuran Usluer, Koreografi: Mehmet Akan, Jenerik: Beysun Gökçin, Sanat Yönetmeni: Deniz Özen,

(Fono Film Laboratuarında seslendirilmiştir)

Oyuncular: Türkan Şoray, Hakan Balamir , Emin Ant, Mehmet Akan, Güzin Özipek, Menderes Samancılar, Sevinç Pekin , Gülsen Tuncer , Kemal İnci, Ferda Ferdağ, Oktar Durukan, Erbil Altanay, Selahattin Fırat, Uğur Duru, Suat Özbek, Yaşar Çimen, Nilüfer Bengioğlu, Suat Özdemiralp, Konuk Sanatçılar: Sevinç Pekin, Reyhan Ataman, Yılmaz Uyar,

Konu: Olaylar 1930'ların Konya'sında geçer. Genç ve güzel bir kadın olan Cemile (Türkan Şoray), oturak alemlerinin işveli ve cilveli bir dişisidir. Erkeklerin tutkunu olduğu genç kadın, bu alemlerde göbek atar, içki sunar. Alemlere katılmak için arabasına bindiği faytoncu Murat (Emin Ant) de ona aşıktır. Ne var ki bu yaşamdan bezmiş bir kadın olarak bir kente yerleşmeyi düşlemeli tedir. Çünkü, eşraftan kişilerin kucağına oturma eylemi, genç kadına ters gelmekte ve direnmektedir. İşte bu direnme sırasında faytoncu Murat alini kana bular. Cemile'yi kucağına oturtmak isteyen bir eşraf züppesini belindeki silahla öldürüp hapse girer. Cemile'nin tutkunlarından biri de manifaturacı Ali'dir (Hakan Balamir). Tüccar Ali 'nin kadından yana şansı yoktur. Çünkü evli olup, hastalıklı bir karısı vardır. Bu nedenle tutkunu olduğu Cemile'ye sürekli kur yapar. Ama Cemile, kendisi için hayatını feda eden Murat'ı unutamaz. Bu arada yalnızlık ve parasızlık nedeniyle eşraf zengini Ali 'yi de idare etmeye çalışır. Ali ise tahammül edilmez bir kıskançlığın pençesinde içi içini yerken, Cemile kurtuluşu umumhaneye gitmekte bulur.

v    Atatürk devrimlerinin henüz yaşamda olduğu, kentin "kibar" ailelerinin kadınlı erkekli toplantılar, "danslı partiler" düzenlediği, sosyal hayatın gelişmekte olduğu bir Konya'dır bu ... Yine de tüm bunlar, bir azınlık için söz konusudur. İster o azınlıktan, isterse "sessiz çoğunluk"tan olsunlar, hemen tüm erkekler için kadın yine kolay ulaşılmazdır, "tabu"dur, "namuslu" ve "hafifmeşrep" diye kesin çizgilerle ikiye ayrılmıştır. Yörenin (günümüzde bile süren) ünlü "oturak alemlerinde ikinci türden, etli canlı, gerçek kadınların işveli göbek atmaları seyredilir, elleri tutulur, kimi zaman güvercin göğüsleri emilir. .. Bu kesinlikle bir erkekler dünyasıdır. Kadın orada hem tapınılması hem de sırası geldiğinde alabildiğine aşağılanması gereken bir bilmece, bir anahtar, bir yazgıdır ... Üç erkeğin yazgısı da, bu "oturak kadınlarından biri olan Cemile'nin kişiliğinde düğümlenmiştir... Eşraftan Rifat, Gramofon uğruna gencecik yaşamını tüketecek, faytoncu Murat yine onun yüzünden elini kana bulayıp hapse düşecek, yine eşraftan tüccar Ali ise hastalıklı karısının yaşamına getirdiği kasvetten Gramofon yoluyla biraz fera-ha çıkmayı deneyecektir. ..

Yusuf Kurçenli'nin yeni (ve dördüncü) filmi, güzel bir hikayeden değişik, kişisel, insanı hem etkileyen hem de hevesini kursağında bırakan bir film çıkarıyor. Kurçenli, öncelikle temel ve kolayca düşülebilecek bir tuzağı, Gramofon'un hikayesinden bir tür bol danslı, göbekli şenlikli "7 Kocalı Hürmüz" filmi yapma tuzağını önlüyor. Hikayenin içerdiği, aslında çok sinemalık malzemeyi ayıklı-yor, en pitoresk olan, en kolay etki ya-pabilecek olanı sanki bir yana koyuyor.

Kurçenli, aslında çelişkileri olan, bunları dördüncü filmine karşın hala yenememiş bir yönetmen. Kimi zaman olağanüstü mizansenler yaratabiliyor. Örneğin kilisede Gramofon'un arabacı Murat için dans etmesi sahnesinde, yabancılaştırıcı bir müziğin de etkisiyle sahneyi sıradan, erotik bir danstan alıp ırak soyutluklara, tanımlamaötesi duy-gulara doğru kanatlandırıyor. Gramofon'un Konya'nın eşraftan kadınları arasındaki "baygınlık" sahnesi veya anlatıcının (Sabahattin Ali'nin) kişiliğiyle verilen final bölüm gibi sahneler de usta işi Ama aynı Kurçenli'nin sözgelimi Murat'ın Rifat'ı vurması gibi bir anahtar sahneyi niye bir müsamere havasında çektiğini gelin de anlayın! .

Gramofon Avrat" erdemleri ve kusurlarıyla, Türk toplumunda kadının, çeşitli devrimlere, reformlara, modernleşme, Batılılaşma çabalarına karşın pek değişmeyen yeri üzerine ilginç bir gözle getiriyor. Film, Kurçenli'nin sineması üzerine yine erdemleri ve kusurlarıyla artık daha kesin bir yargıda bulunma fırsatını da getiriyor. Filmi izlerken hep aklımdaydı, sonradan buldum aradığım sözcüğü: Kurçenli, sinemamızda, deyim yerindeyse, bir minyatür ustası gibi çalışıyor. Filmini coşkulu fırça darbeleriyle değil, küçük dokunuşlarla, bin bir ayrıntıyla, küçük boyutlarda çalışan bir minyatüı ressamı gibi oluşturuyor ... Söyleyeceklerini alçak perdeden söylüyor. Bu, Kurçenli sinemasının artık temel bir özelliği. Görüntü. müzik ve oyuncu çabasını da bu niteliklere uydurmuş Kurçenli ...

Türkan Şoray ve Hakan Balamir, bize sorarsanız, karşılıklı biirer oyunculuk gösterisi döktürüyorlar. Balamir'in ürkek, kıskanç tutkulu bakışlarla saptadığı kompozisyonunu kolay kolay unutmak mümkün değil. Türkan Şoray'a gelince, Kurçenli'nin de yönlendirişiyle sanıyorum, oldukça ilginç bir kompozisyon yaratmış. Önceleri, özellikle aynalar önündeki makyaj bölümlerinde, birbirine kattığı erkek dünyalarından kopardığı fırtınalar-dan habersiz, en azından onları hiç umursamayan ruhsuz, duygusuz bir "taş bebek" kişiliği çiziyor Şoray. Sonra film ilerledikçe, ilerleyen yılların bin bir yeni anlam ve zenginlik kattığı yüzüyle, bu kez iç alemi, duygulan olan, kendisi için öldüren adama tüm yaşamını adamayı bilen bir kadınla karşılaşıyoruz. Bu, Şoray'ın oyununa nüanslar katıyor gerçi. ama sonuç olarak belki de filmin, tüm olarak bakıldığında, aleyhine oluyor. Çünkü Gramofon'un tasasız, kaygısız, duygusuz taş bebek kişiliğinden körü körüne aşık olan, aşkı yüzünden acı çeken gözü yaşlı bir kadın kişiliğine dönüşmesi (Sinemamızda çok fazla işlenmiş bir kişilik), gereğince inandırıcı olmuyor ve filmin ilk yarıdaki özgünlüğünü zedeliyor. Hemen tüm yardımcı oyuncuların, özellikle baştan sona pırıl pırıl bir oyun veren sinemamızın adsız kahramanlarından Gülsen Tuncer'in oyunu övgüye değer. “Atilla Dorsay, “12 Eylül Yılları ve Sinemamız”

v    Kurçenli'nin bu dördüncü filminde de bir şeyler aceleye gelmiş, getirilmiş gibi. Ama yine de yönetmenin her filminde olduğu gibi bir üslup bütünlüğünün ileriye dönük pırıltılarını sezmemek olanaksız. Hep aynı çizgide usul usul giden, anlamsız ve abartılmış bir duygu çoşkunluğuna ödün vermeden, kendi duyarlılığını yaşamın olabilirliği içinde yakalamaya çalışan, çoğu' zaman ele alıp irdelediği kişilikleri yüzeysel değil de, en ince ayrıntılarına dek çizmeye çalı-şan bir yönetmen var karşımızda. 1987). (Burçak Evren, Sabahattin Ali'nin "Gramofon Avrat"ı, Güneş, 27 Kasım 1987

v    Son derece umut verici başlangıcı, başarılı kadın portreleri, müziği, Hakan Balamir tipi ve özellikle şimdiye kadar anlamsız köylü kadın rollerinde harcanan Gülsen Tuncer'in harikulade, pes perdeden oyunculuğu dışında, filmden geriye kalan bir de Türkan Şoray oluyor. ilk "dönüş" filmi "Hayallerim, Aşkım” da etkileyici bir yüzden başka bir şey değildi Türkan Şoray. Bu filmde ise ölçülü oyunculuğunun da ötesinde bir Türk sineması ikonu, bir "figür olarak çok anlamlı, çok yerinde kullanılmış. (Fatih Özgüven, "Pırıltılı bir film  Yeni Gündem, S.: 92, 6·12 Aralık 1987).

v    Gramofon Avrat'taki o şeytansı çekiciliği, bütün erkekleri birbirine düşürüp, oradan sıyrılmasını her seferinde beceren o enerjik kadını, bezgin, acı çeken zavallı bir kadına dönüştürüyor. Bu acılı, ağır anlatım giderek filmin her sekansına siniyor ve kendini bile taşmaktan aciz, bezgin bir film çıkıyor karşınıza. Öte yandan, dönemin tarihsel arka planını yerinde bir girişim olabilirdi eğer Kurçenli karşısına çıkan grotesk manzaradan ürkmüş gibi kamerasını yeniden Gramofon Avrat'ın baygın yüzüne çevirmeseydi. (Cemal Ener, Yeşilçam'a uğramayan melekler, Söz, 27 Kasım

GÖLET (1987)

Senaryo ve Yönetmen: Yavuz Yalınkılıç

Görüntü Yönetmeni: Dinçer Önal

Yapım: Pınar Film/Halis Şenol

Prodüksiyon Amiri: Yusuf Güney, Set Teknisyenleri: Kemal Kundak, Ali Sakal, Abdullah Kıvırcık, Işık: Gürbüz Şengel, Jenerik: Ekrem Borazan, Ses Mühendisi: Erkan Esenboğa, Laboratuar: Şems Tokgöz, Aslan Tektaş, Matibo: Fehmi Acar, Armağan Köksal, Kurgu: Necdet Tok, Yardımcıları: Metin Çeşmebaşı, Mustafa Kalkan, Soner Şenbecerir, Negatif Montaj: Ömer Aksu, Sultan Yıldırım, Fatoş Yıldırım, Yönetmen Asistanı: Nilgün Seren, Kameraman: Mustafa Kuzu, Sineray Film Stüdyosunda hazırlanıp seslendirilmiştir

Oyuncular: Belkıs Akkale, Ümit Acar, Turgut Özatay, Mustafa Suphi, Ayşe Gül, Ece Berksoy, Sırrı Elitaş, Yılmaz Cesur, Buket Altuğ, Şükriye Atav, Metin Yılmazbaş, Nuri Tuğ, Ferhat Fırat, Cemal Orman, Korkmaz Yalınkılıç, Enver Dönmez, Hasan Yıldız, Bahattin Eroğlu, Ayten Mutlu, Cengiz Durmaz, Ahmet Yürekli, Nermin Çakar, Füsun Tozan Yeğin, Cesur Yılmaz,

Konu: Köyün suyuna sahip çıkıp, tarları susuz bırakan bir ağa ile, bu uğurda savaş verip köyü suya kavuşturan bir avuç insanın öyküsü.

GERi DÖN (1987)

Yönetmen: Orhan Elmas

Senaryo: Erdoğan Tünaş

Kamera: Rafet Şiriner

Yapım: Sezer Film/Sezer İnanoğlu

Işık Şefi: Gürcan Küçüker, Yardımcısı: İdris Emektatr, Erdem İstanbullu, Renk uzmanı: Sabahattin Hoşsöz, Laboratuvar: Şems Tokgöz, Aslan Tektaş, Negatif Montaj: Ömer Aksu, Sultan Yıldırım, Fatoş Yıldırım, Montaj, Senkron, Cevat Sezer, Sesleri Alan : Erkan Esenboğa, Dublaj Yönetmeni: Erhan yazıcıoğlu,

Sineray Film Stüdyosunda hazırlanmıştır

Oyuncular: Hülya Koçyiğit, Reha Yeprem, Efgan Efekan, Zeynep Erman, Merih Fırat, Cem Erman, Peri Han, Yüksel Gözen, Baki Tamer, Sesi ile: Sezen Aksu, Renan Fosforoğlu, Faruk Savun, Zeynep Erman, Mesut Sürmeli, Orhan Çoban,

Konu: Zengin bir iş adamının şımarık kızıyla, fakir bir balıkçı gencinin aşk öyküsü .

GECE YOLCULUĞU (1987)

Senaryo ve Yönetmen: Ömer Kavur

Görüntü Yönetmeni: Salih Dikişçi

Özgün Müzik: Atilla Özdemiroğlu

Yapım: Alfa Film/Ömer Kavur

Yardımcı Yönetmen: Arslan Kaçar, Işık Şefi: Recep Biçer

Oyuncular: Aytaç Arman (Ali), Macit Koper, (Yavuz) Şahika Tekand, Arslan Kaçar, Orhan Çağman, Nurseli Çamlıbel İdiz, Osman Alyanak, Erol Durak, Ergun Özcan, Orhan Başaran, Zuhal Olcay, Mehmet Esen, Erdinç Bora, Zafer Atlıoğlu, Ömür Çelikn, Ömür Çelikbilek, Azmi Örses, Deniz Eren

Konu: İki eski arkadaş olan yönetmen Ali'yle (Aytaç Arman) senaryocu Yavuz (Macit Koper), çekimine başlayacakları mekanları saptamak için bir yolculuğa çıkarlar. Ellerinde video alıcısıyla mekan arayışları sırasında vaktiyle Rumlar tarafından terk edilmiş bir Anadolu kasabasıyla karşılaşırlar. Harabeye dönüşmüş bu ilginç görüntü Ali'yi müthiş etkiler. Gerçekte Ali, çevresiyle uyum sağlayamadığı gibi kendine de yabancılaşan bir kişiliğin sahibidir. Arkadaşı Yavuz ise çevresiyle daha uyumlu ve geçekçidir. Bir kimlik arayışı içinde olan Ali, bu etkilenme sonucu harabe köyün kilisesine kapanıp yeni bir senaryo üzerinde çalışmaya başlar. Bu ölü kasabada başlayan yeni yolculuk sırasında Ali, kendi kendisiyle hesaplaşır. Bölük pörçük anılar yumağı içinde politik nedenlerle yitirdiği kardeşini, bir Rum güzelini anımsayarak düşsel yolculuğuna devam eder

ÖDÜL;

Ø    25. Antalya Altın Portakal Ulusal Uzun Metraj Film Yarışması (15 – 22 Ekim 1987)

► “En İyi Film”

► Ömer Yavur “en iyi yönetmen”

► Salih Dikişçi “ en iyi görüntü yönet-meni”

► Atila Özdemiroğlu “en iyi özgün müzik”

► Aytaç Arman “en başarılı erkek oyuncu

Jüri Üyeleri: Orhan Aksoy, İhsan Yüce Özsoy, Oğuz Makal, Fikret Hakan, Ünal Uzun, Burçak Evren, Tarık Dursun Kakınç, Faruk Bayhan, Abdurrahman Keskiner.

Ø    Kültür, sanat ve Turizm Bakanlığı’nın 8 milyon liralık teşvik ödülü.

v    İlk bakışta değişik, farklı bir filmlen izlenimi bırakıyor "Gece Yolculuğu". Ama izleme süreci geliştikçe bu değişiklik yerini sıkıntıya, hantallığa, yönetmenin kimi belirsiz ve işlevsiz sahneleriyle nedensiz ve sonuçsuz bir boşluğa bırakıyor. Kavur, kimi betimlemelerini adeta "anlaşılmadığı" ve "kavranamadığı" oranda, daha çok anlam yüklemiş gibi göstermenin gay-reti içine düşüyor (Bknz: Burçak Evren Ömer Kavur ve "Gece Yolculuğu", Güneş, 25 Aralık 1987).

v    Kavur bu ruh bilimsel irdeleme/mekan götüremiyor. Eski, terk edilmiş Rum köyünün, yönetmenimizin içine kapandığı yıkık kilisenin, mobilya galerisine dönüşmüş sinemanın, tüm bu de-kor/mekanların Ali'nin "gece yolculuğu" ile ilişkisi belirmiyor. Değişik fonlar üzerin-de yaşanan bu ruh serüveninin bu içsel hesaplaşmanın anlamı, yapısı, mekanizması pek belirmiyor perdede ... Bu açıdan film, benzer kıvamda bir serüveni anlatan "Anayurt Oteli"nin gergin çekiciliğine, insanı bir an bırakmayan sürükleyiciliğine sahip değil. (Bkz.: Atilla Dorsay,  Cumhuriyet, 25 Aralık 1987) .

v    "Gece Yolculuğu"nun sorunsalını ise kendime çok yakın buldum. Sistem, düzen, adına ne derseniz deyin, işte onun içinde, kendi doğruları ile piyasa koşulları arasında bir denge tutturarak var olmaya çalışan, hangi ülkeden olursa olsun, her sanatçının, her aydının temel bir sorunu gündeme getiriyor Kavur. İntiharı bir hesaplaşmanın, kanırtıcı bir başyapıtı olabilecek bir filmi de bence aceleci bir tutuma feda etmiş. (Bkz.: Murathan Mungan, Gece ve Yolculuk, Söz, 25 Aralık 1987).

v    Ilk bakışta değişik, ayrıksı bir film izlenimini bırakıyor Gece Yolculuğu. Ama izleme süreci geliştikçe bu değişiklik ve ayrıksılık yerini önlenemez bir sıkıntıya, giderek hantallığa, yönetmenin kimi belirsiz ve işlevsiz sahneleriyle nedense ve sonuçsuz bir boşluğa bırakıyor. Kavur, kimi betimlemelerini adeta anIaşılmadığı ve kavranmadığı oranda daha çok anlam yüklenmiş bir göster-menin gayreti içine düşüyor. Bir sanatçının iç ödeşmelerine ve ödeşmelerden kaynaklanan kimi bunalımlarına bir diyeceğimiz elbette ki yok. Ama bu film, neyi değil, nasıl anlattığınla değerlendirildiğinde, ortaya olumlu bir görünüm ne yazık ki çıkmıyor, çıkamıyor. Ömer Kavur'un bu iç yolculuğun serüveniyle, olağanüstü görünümlü mekan arasında da bir ilişki kurmakta zorlanıyor. Mekanın serüveniyle kahramanın iç yolculuğu başka yollardan gelişip sonuçlanıyor. Yolları bir türlü kesişmiyor. Mekan mı yolculuğu etkiliyor ya da zenginleştiriyor, yoksa iç yolculuk mu bu mekandan bir şeyler alıyor, anlaşılmıyor. Burçak EVREN, Güneş, 5 Aralık 1987

v    Gece Yolculuğu'nda Kavur'un meramı yine iletişimsizlik, ama bu sefer film kişilerinin ağızlarından "iletişim", "iletişim kuramamak" veya "insan sıcaklığını bula-mamak" lafları bir an eksik olmuyor. Filmin ana fikri, bir işaret levhası gibi her an karşımıza Çıkıyor ve bu dertten muzdarip olan film kahramanının bir yönetmen bu- gece yolculuğunu ne yazık ki karanlıkta sona eren bir yolculuk haline getiriyor. Yönetmenimizin iletişimsizliği neyle, kimlerle ya da nereyle? Her şeyden önce içinde bulunduğu sinema çevresiyle. Bir film çekmek durumundadır ama o çevreden öylesine sıktı sıyrılmıştır ki, filmi çekmek içinden gelmemektedir. Buraya kadar iyi; derken, filme mekan ararken inanılmaz güzellikte, terk edilmiş bir köye gelir, yolculuğu orada bir kesintiye uğrayacak ve mola verdiği bu mekanda kendi içine doğru bir yolculuğa koyulacaktır.

İşler bu noktadan sonra karışıyor. Her şeyden önce bu mekan yönetmene neyi hatırlatıyor, neyi ifade ediyor? Evet, köye gelir gelmez çarpıldığını görüyoruz ama neye? çoğu kere en sıradan nesneler bizi yoğun bir hatırlamaya sürükleyebilir ve biz bunu açıklamakta zorluk çekeriz; kaldı ki hayalet evleri, görkemli kilisesi ile bir köy. Yönetmenimizin köyün yakınlarındaki denize bakıp da, bu deniz bana başka denizleri hatırlatıyor, demesiyle ne kadar yetinebiliriz. Pek az, böyle bir iç yolculuğa da yanarak bağlamaya yetmeyecek kadar az hem de. (Fatih ÖZGÜVEN, Yeni Gündem, 1987. )

v    Gece Yolculuğu'nun sorunsalını kendime çok yakın buldum. Sistem, düzen adına ne derseniz deyin, işte onun içinde, kendi doğruları ile piyasa koşulları arasında bir denge tutturarak var olmaya çalışan, hangi ülkeden olursa olsun, her sanatçının, her aydının temel bir sorununu gündeme getiriyor. Kavur, intiharı bir hesaplaşmanın, kanırtıcı bir başyapıtı olabilecek bir filmi de bence aceleci bir tutuma feda etmiş. (Murathan MUNGAN, Söz, 5 Aralık 1987. )

v    Ömer Kavur, Gece Yolculuğu ile gerçek bir auteur olduğunu gösteriyor artık. İlk kez tek başına yazdığı özgün bir senaryodan yola çıkmış. Fazla dağıl-madan 80 öncesine değinmeler ve Türkiye'deki kültür erozyonuna eleştiriler de var senaryoda. Ka- vur'un yer yer Wim Wenders (filminin adı yok) etkileri görülen anlatımı ise kusursuz. Oyuncuları ölçülü kullanan, çevre tanım- lamasına önem veren, flashbacklerde öznel kamera kullan-mak gibi biçim denemelerine girişen ve Ali'nin sıkıntısını, bunalımın seyirciye aktarabilmek için olabildiğince ağır bir ritim tutturan dengeli bir anlatım. (Ali HAKAN, Ikibine Doğru, 1987)

FÜZE NURİ (1987)

  Yönetmen: Yavuz Yalınkılıç

Öykü ve Senaryo: Yavuz Yalınkılıç,

Kameraman Dinçer Önal

Yapım Tezcan Film /Mahmut Tezcan

Prodüksiyon Amiri: Hasan Demircan, Set: Kahraman Kaplı, Ka-dir, Abdullah Kıvırcık, Yönetmen Asistanları: Nilgün Seren, Korkmaz Yalınkılıç, Kamera Asistanı: Halit Gürdal, Işık: Ender Işık Servisi: Gaffur Havvare, Hikmet Öztekin, Ali Kılınç, Adil Aslan, Montaj: Serdar Çakular,

Öz Prodüksiyon Stüdyolarında düblaj ve montaj yapılmıştır.

Oyuncular: Sümer Tilmaç (füze Nuri), Pembe Mutlu, Münir Özkul, (Hicabi) Necla Fide, Hulusi Kentmen (Rasim), Ertaç Ünsal, Nuri Tuğ, Sibel Doğanay, Sırrı Elitaş, Muzaffer Civan, Hasan Yıldız, Nermin Çakar, Yılmaz Tuncay, Bahattin Eroğlu, Ali Kopuz, Necmi Demir,

KONU: Beyefendinin (H. Kentmen) karısı ve kayınbiraderi yurtdışından döneceklerdir. Kayınbiraderinin rahatsızlığı nedeniyle abla kardeşini yurt duışına tedaviye götürmüşütr

Aynı gün oğlu Füze Nuri de gelmiştir. Ancak gelir gelmez hizmetçi kız Aysel’e de sarkıntılık etmekten vazgeçmeyecektir. Ne var ki Rasim Beyin karısı (N. Fide) kocasının bir oğlu olduğunu bilmemektedir . Külhani Füze Nurinin gelişiyle köşkte huzursuzluk başlamıştır bile. Bir zamanm sonra Rasim Beyin yeğeni nin (P. Mutlu) köşke gelişiyle olaylar gelişir ve tam bir çıkmaza döner.