CUMARTESİ CUMARTESİ (1984)

Senaryo ve Yönetmen: Tunç Okan 

“Kasabın Rüyası Friedrigh Durrenmatt’ın “Sucuk” adlı öyküsünden kaynaklanmıştır.

Görüntü Yönetmeni: Ramon Suarez

Müzik: Vladimir Cosma

Yapım: Evren Film/Cengiz Ergun

Helios Film: Türk – İsviçre Ortak yapımı

Yönetmen Yardımcısı: Dominique Athenin Girard, Yönetmen Sekre-terleri: Gül Dirican, Edith Bleicher Kamera Asistanı: Chedli Chaquachi, Ses Kayıt: Ercan Okan, Francois Musy, Ses Kaydı Yardımcısı: Erkan Aktaş, Dekoratör: Alain Poroli, Işık: Felix Meyer, Kurgu: Tunç Okan, Set Ekibi: Jean Pierre Baillod, Erol Avcı, Danilo Bonadei, Kurgu Asistanları: Şevket Gözalan, Christian Bonvin, Seslendirme Yönetmeni: Levent Dönmez, Seslendirme Yardımcısı: Osman Görgen, Yapım yönetmenleri: Oğuz Ergun, Rose Marie Schneider, Renk Ayarı: Erhan Aktaş, Yapım Sekreterleri: Ayşegül Manguhan, Marilime Zanetta, (Fono Film stüdyosunda seslendirilmiştir.)

OYUNCULAR: Carole Laure, Francis Huster, Jacques Villeret, Tunç Okan (Çapkın Türk) Erol Günaydın (Kasap Moris), Michel Blanc, Jean-Luc Bideau Catherine Alric, Theresa Liotard, Zouc, Bedia Ener (Meydandaki kadın), Sezai Altekin (Şoför Okulu Öğrencisi), Emin K. Usluoğlu (Şöfor Okulu Öğretmeni), Nil-gün Özhan (yuvadaki bakıcı), Meltem Özpınar (avukat kadın), Zafer Önen (yaşlı adam), Erdal Özyağcılar (dişçi), Orhan Aykan (Savcı), Zihni Küçümen (yargıç), Orhan Elçin (aşçı), Levent Dönmez (dedektif), Zihni Göktay (bulaşıkçı), Kamran Yüce (Cezaevi müdürü), Ünal Gürel (şef kasap), Ersan Uysal (şişman kasap), Sevtap Toktay (dişçi yardımcısı), Emek Uysal (Stefan), Meriç Başaran (kadın kasap), Tomris İncer (Anet), Gülgün Ok (kasaptaki müşteri), Güler Ökten (madam Seydu), Bilge Şen (şişman kadın), Güzin Özyağcılar (güzellik salonu müşterisi), Vildan Gürelman (kasap müşterisi), Ayşegül Yalçın (makyajcı kadın), Avni Yalgın (güzellik salonu satıcısı) Filiz Toprak (kadın kasap), Necdet Yakın (Mösyö Seydu), Kemal Bekir (polis şefi), Vildan Türkbaş (kadın kasap), Rıza Pekkutsal (garson), Erhan Abir (fotoğraf makinesi satıcısı), Ayton Sert (kamyon şoförü), Serkan Nalban (yuvadaki ço-cuk), Hale Akınlı (yuvadaki çocuğun annesi), Osman Görgen (terasın garsonu), Pınar Açar (küçük kız), Türkan Açar (küçük kızın annesi), Uluer Süer (cezaevi görevlisi),

Konu: Her şeyin düzenli, her yerin temiz, her işin yolunda gittiği bir ülkede, artık herkesin 'mutlu' olması gereken bir ülkede insan ruhunun nasıl derinden derine kemirildiğini, bu sakin ve dengeli görünümün altında bireysel çılgınlıklardan ırkçılık, azınlık düşmanlığı gibi toplumsal eylemlere, bir çok olumsuz şeyin nasıl filizlenebileceğini anlamak için herhalde İsviçreli olmak gerekir.

* 'Frederic Durrenmatt gibi uygarlığın altında donup kalmış çılgınlığın su yüzüne çıkmasının ürkünç öykülerini yazan bir yazar veya bir bölümünü bu yıl Sinema Günleri'ndeki İsviçre sineması toplu gösterisinde izleyeceğimiz filmleri yaratan Goretta, Tanner, Soutter, Yersin gibi bir İsviçreli yönetmen olmak gerekir. Ama gerekmeyebilir de... Bir Türk olmak, ama yıllardır dünyanın bu en gelişmiş toplumunda yaşayan, dahası orada çalışan, dişçilik yapan, ama tüm düşleri sinemaya dönük, sürekli film yapmak hayaliyle yaşayan bir Türk olmak, kısaca-sı Tunç Okan olmak da bu işe girişmek için yeterli olabilir.

Okan, tartışılan "Otobüs" filminden nerdeyse 10 yıl sonra ortaya çıkan ikinci filmi "Cumartesi, Cumartesi"nde, bu kez 'İsviçre (veya İsveç)teki Türk İşçileri' sorununu değil 'bir İsvlçre kasabasının Cumartesi çılgınlığını anlatmayı seçmiş... Odak noktası olarak orada yerleşmiş bir Türk burjuva çiftini, Sümer ve Ayşegül Oğuzer'i alması, aslında sanatçının kökenine bağlılığını ve filminde Türklerden söz etme isteğini simgeliyor. Yoksa bu çift, herhangi bir ulustan, giderek İsviçreli de olabilirdi. Çünkü Okan'ın filmi, bu kez, herhangi bir 'uygarlık düzeyi' karşıtlığına, zıtlaşmasına oturmuyor. (Bu açıdan, "Otobüs" filminin aşırı, kaba bir zıtlıklar çatışmasına, inceliksiz biçimde ele alınmış bir 'ileri Batı toplumu cahil Türk köylüsü" çelişkisine dayandığını - biraz da haklı olarak ileri sürenler, "Cumartesi Cumartesi"nde en azından bu yönden eleştirilecek bir yan bulamayacaklar.

Film, tam tersine, aynı uygarlık düzeyinden nasibini almış, beş aşağı, beş yukarı aynı maddi düzeyi, aynı alışkanlıkları, aynı değer ölçülerini ve aynı 'uygar yaşam' nimetlerini paylaşan insanların arasında oluşan bir öyküyü anlatıyor. Daha doğrusu bir öykücükler bütününü... Karısını kesip salam yaptığını düşleyen ve sonunda bir dizi cinayet işlemeye dek giden kasabın (Durenmatt'tan alındığı bildirilen) öyküsü... Bir afacanla başa çıkamayan dişçi, 'kadın avcısı' gizemli Türk, beceriksiz şoför kursu öğrencisi ve çaresiz öğretmeni, bir yuvada ortalığı birbirine katan bir velet, yalnız bir yaşlı adam... Ve tüm bu küçük serüvenlerin ortasında, kendi Cumartesi'lerini yaşamayı deneyen, kadının yeni saçı, erkeğin giyimi gibi sudan nedenlerle arada u getiriyor. bir kavga etmekle birlikte temelde uyumlu bir çift: Sümer ve Ayşegül... Ve onların bir lokantada, bir büyük mağazada, bir kasap dükkanında veya kasaba meydanında yaşadıkları, gerçekle sözgelimi Bunu bir fantezi arasında gidip gelen, o güne özgü serüvenleri...

Tunç Okan'ın filmi, kendisinin de belirtii gibi, bir güldürü değil. Bir güldürü görmek ve bol bol gülmek için gidenlerin bu açıdan düş kırıklığına uğraması kaçınılmaz. Film, Okan'ın gerçek gözlemlerine dayanan, zaten çoğu da hayli 'kabul edilebilir', 'olabilir' gözüken durumların, bir küçük, sakin İsviçre kasabasının bir gününe (bir Cumartesi gününe) kurgulanmasıyla oluşuyor. Bu gözlemler, kimi Batılı sanatçıların zaman zaman yaptıkları türden bir film oluşturuyor: Gündeliğin içindeki anlamsızlığı, 'absurd'u, hüznü, giderek trajiği yakalamak, sergilemek... Bu küçücük olaylar, sonuç olarak bir mozayığın parçaları gibi birleşiyor, bu küçük kasabada da, komiğin veya trajiğin ege-men olduğu insan serüvenleri, dramları yaşanabileceğini, yaşamın sakin bir nehir gibi akan görünümü ardında fırtınalar oluşabileceğini duyuruyor. Sonunda Sümer'in bir büyük mağazadaki kabalığa, aldırmazlığa, 'vahşet' e isyan ederek Ayşegül'ü kolundan sürükleyip, hafta sonu 'aç kalmak' pahasına özgürlüğe, kuralsızlığa çağırması ise, filmin alçak gönüllü bir başkaldırı bildirisiyle bitmesi sonucunda Cumartesi, Cumartesi" Batı'da yaşayan, Batı'da yaşamanın belki tüm rahatlığından, konforundan yararlanan, ama bu rahatlığın, bu düzenin getirdiği tedirginliği de duyumsayan bir Türk sanatçısının pek önemli, pek çarpıcı olmasa da hayli özgün gözlemler içeren ilginç bir yapıtı... Bir tür İsviçre sinemasıyla koşut-luklar taşıyan, ama bir ölçüde de Türk kalmasını bilmiş değişik, taze bir ses... 

Okan'ın hemen hepsi Avrupa sinemasının önemli sanatçıları olan Francis Huster, Carole Laure, Jacques Villeret, Jean-Lue Bideau, Michel Blanc gibi sanatçıları yönetmiş olması, kuşkusuz bizim için de az övünç nedeni değil... "Cumartesi-Cumartesi'yi kendi türü ve amaçları içinde saygın ve ilginç bir çaba olarak nitelemek gerekiyor. (Atilla Dorsay, “12 Eylül Yılları ve Sinemamız”, syf, 260)

BİZİMKİLER (Of Of Emine) (1984)

Yönetmen: Temel Gürsu, Savaş Eşici

Senaryo: İhsan Yüce

Görüntü Yönetmeni: Salih Dikişçi, Taner Öz

Yapım: Sun Film/Erol Şenbecerir

Sesleri Alan: Erkan Esenboğa, Renk Düzeni: Sabahattin Hoşsöz, Laboratuvar: Şems Tokgöz, Armağan Köksal, Selahattin Kılıççeken, Senkron Montaj: Cevat Sezer, Negatif Montaj: Ali Berkan, Sedat Karadeniz, Yönetmen Asistanı: Günay Kosova, Sineray Film Stüdyosunda hazırlan-mıştır )

Oyuncular: Müjdat Gezen, Perran Kutman, Deniz Uğur, Ünsal Emre, Eser Işık, Tevhit Bilge, Reyhan Altan, Zeliha Altan İlhan Daner, Hakkı Şen, Nevzat Açıkgöz, Güner Akay, Reyhan Es, Berce Başak, Eser Işık

Konu: Kendisini iğfal eden erkeğini arayan bir çingene kızın öyküsü.

BİR YUDUM SEVGİ (1984)

Yönetmen: Atıf Yılmaz

Senaryo: Latife Tekin, Atıf Yılmaz, Fehmi Yaşar

Görüntü Yönetmeni: Çetin Tunca

Yapım: Yeşilçam Film/Atıf Yılmaz,

Delta Film/Ömer Kavur

Öykü: Latife Tekin, Set Ekibi: İsmail Kündem, Yılmaz Sengelli, Erda Sümer, Yönetmen Yardımcıları: Korkut Akın, Füsun Demirel, Mustafa Akşar, Kameraman: Necdet Taşçıoğlu, Yapım Görevlisi: Sadık Deveci, Ahmet Akdoğan, Kurgu, Eşlme: Nevzat Dişiaçık, Negatif Kurgu: Ömer Aksu, Ses Montaj ve Miksaj: Özkan Aktaş, Asistan: Eyüp Yıldız, Müzik: Yalçın Tura, Sanat Yönetmeni: Gülsün Karamustafa, Teknik Yönetmen: Zafer Par, (Fono Film Laboratuvarında hazırlanmıştır )

Oyuncular: Kadir İnanır, Hale Soygazi, Meral Çetinkaya, Macit Koper, Dursun Ali Sağıroğlu, Osman Alyanak, Muadelet Tibet, Ülkü Ülker, Tuncay Akça, Ayşegül Uygurer, Füsun Demirel, Serra Yılmaz, Gülsen Girginkoç, Ece Örge, Nurettin Şen, Cihat Tamer, Levend Yılmaz, Oğuz Fırıldak, Neslihan Kuru, Ali Erkazan, Jale Karadağ, Ece Örge, Nilgün Kahraman, Cengiz Tünay, Osman Çağlar, Yaşar Şener, Hikmet Gül, Levent Yılmaz, Deniz Olguntürk, İsmail Zeybek, Tuncer Sevi, Ahmet Balıkçı, Oğuz Fırıldak, Reşit Çıldam, Muzaffer Civan, Nuri Tuğ, Kamer Sadık, Hakkı Kıvanç, Ahmet Ültalay, Cemal Orman, Ahmet Kostarika, Gülnur Akay, Çocuk Yıldızlar: Alper Şenbecerir, Ergun Özer, Neslihan Kuru, Ayşe Yılmaz,

Konu: Film büyük kentin kenar semtlerinden birinde yaşayan dört çocuklu Aygül'ün yaşamını ele alır. Aygül işsiz ayyaş ve ailesiyle ilgilenmeyen kocası Cuma ile iletişimsel ve cinsel sorunlar yaşamaktadır. Kocasının değişmesinden umudunu kesen Aygül, çareyi fabrikada çalışan Cemal 'in önerisiyle ile işçi olmakta bulur. Cemal'de ailesinin zorlamasıyla evlendiği teyze kızı Nezaket ile mutsuz bir evlilik yaşamaktadır. Nezaket'in kent ortamına ayak uyduramaması ve Cemal tarafından güzel bulunmaması, Cemal'in cinselliği başka kadınlarda yaşamasına neden olmaktadır. kaynağı gibi görülmektedir. Aslında mutsuzluğun temelinde ekonomik özürlüklerini kazanmış, kendilerini tanıyan ve kişiliklerini geliştiren bireyler olmaları engellenmiş insanların varlığı yatmaktadır. Cemal istemeyerek evlendirilmiştir. Kocası ile aynı kaderi paylaşan Nezaket de yaşanan iletişimsizliğin çaresini büyü-cülerde arayacak kadar aciz ve bilinç-sizdir.. Cuma ise ayyaşlığı, ilgisizliği ve pısırıklığı ile adeta insanlığa yabancılaşmıştır. Sonuçta, Aygül ile Cemal sevgiye dayalı bir birlikteliğin başlangıcını yapacak cesareti gösterirler. Onları engellemek isteyen çevre ve Nezaket ise aynı yaşama devam etmek zorundadırlar. Değişimi olanaklı kılan da yine ekonomik özgürlüğü kazanmış olmaktır. “Soner derse, “Türk Sinemasında Aşk”

ÖDÜLLERİ:

22. Antalya Altın Portakal Ulusal Uzun Metraj Film Yarışması (22 – 29 Eylül 1985)

► "En başarılı film"

► Atıf Yılmaz "en başarılı yönetmen",

► "En başarılı müzik" Yalçın Tura, "

► En başarılı kadın oyuncu" Hale Soygazi

Yen başarılı yardımcı erkek oyuncu" Macit Koper

Jüri Üyeleri: Lütfi Ö. Akad, Rekin Teksoy, Selda Alkor, Müşfik Kenter, Metin Deniz, Süreyya Duru, Halim Horasan, Nejat Gökçe, İhsan Yüceözsoy, Alpaslan Öner, Mevlüde Aydın, Süleyman Akyüz.

Sinema Yazarlarının "1984-1985 mevsiminin en başarılı filmleri soruşturmasında

► 2. sırayı aldı.

► En başarılı yönetmen Atıf Yılmaz, "

► En başarılı müzik dalında ise Yalçın Tura

Uluslararası İstanbul Sinema Günleri'nde (1986) "

► En iyi film" seçildi.

* "Bir Yudum Sevgi", gecekondu varoşlarındaki mezarlıklarda oynayan çocukların görüntüsüyle açılıyor. Biri bir mezardan çıkardığı bir kuru kafayla top gibi oynamaya başlıyor. Bu sahne, filmin üslubunun ipucunu veriyor: "Bir Yudum Sevgi", katıksız gerçekliğin bir ölçüde fantezi, bir ölçüde de gülmeceyle iç içe verileceği bir filmdir... Bunu izleyen çok ilginç bir bölümde ise, "mahallenin yos-masının yoksul gecekondu semti kadınlarına kocalarını nasıl "diri" tutmayı öğrettiğini izliyoruz. Bu sahne de filmin özünün işaretini veriyor: "Bir Yudum Sevgi", Türk toplumunda, daha özel olarak da ge-cekondu semtlerinde kırsal kökenli kesimlerin "cinsellik" sorununu işleyecek bir filmdir...

"Bir Yudum Sevgi", vaktini kahvede ve içkide geçiren, işsiz güçsüz ve ailesine hayırsız Cuma'nın (Macit Koper) dört çocuğunu büyütmeye çalışan mutsuz ve doyumsuz karısı Aygül'ün üstüne kurulu bir öyküyü anlatıyor. Aygül (Hale Soygazi), sonunda çareyi fabrikada çalışan Cemal'in önerisiyle aynı fabrikada işe girmede buluyor. Cemal (Kadir İnanır), köyden gelen ve aile içi bir anlaşma sonucu zorla kendisine verilen teyze kızı Nezaket'le-{Meral Çetinkaya) evlidir. Ama bu gecekondu yöresindeki "kent" yaşamına bile ayak uyduramamış çirkin ve içine dönük karısıyla mutlu olması söz konusu değildir. Nezaket'le anası yaşanan iletişimsizliği ayrılığı düzeltmesi için sürekli büyücülere ve hocalara başvururlar. Ara sıra Aygül'ün evini basıp kocasının yakısını bırakmasını isterler. 

Büyücülerin evine ve kocasına bağlayamadığı Cemal'le. fabrikada çalışmaya başladıktan sonra Cuma' dan ayrılan Aygül arasında cinsel istek duyma ile başlayan yakınlaşma kısa sürede aşka dönüşür. iki sevgili, Cemal'in de bir çocuğu dahil toplam beş çocukla, çevrenin baskılarına göğüs gererek mutluluğa ulaşmaya çalışırlar. Gerçekte yaşanmış bir olaydan sinemaya aktarılan Bir Yudum Sevgi, geçiş dönemi yaşayan insanların sorunlarını ve ilişkilerini anlatan başarılı bir çalışmadır. Bu filmde de toplumsal gerçekliğe uygun düşen ve mutluluğun yaşanmasını engelleyen kültürel ve psikolojik engeller bulunmaktadır. Cemal ve Aygül sevgiye dayalı bir evlilik kuramamışlardır. Birlikteliğin kurulmasında sevginin olmaması, daha sonra da bireylerin sevgi ortamı yaratma çabalarına girişmemelerine ya da gelişmeleri oluruna bırakıp durumu aynen kabullenmelerine neden olmaktadır. Hem Cuma hem de Nezaket filmde mutsuzluğun sürekli "büyücü" kapısı aşındırıp kocayı eve ve karısına bağlamanın çarelerini ararlar. Cemal'le Aygül arasında semtte başlayıp fabrikada gelişen ilişki, önce kaçınılmaz, kar-şı koyulmaz bir cinsel isteğe, zaman içinde ise gerçek bir sevgiye dönüşecek, iki sevgili toplam beş çocuğun ve tüm çevrenin yarattığı güçlüklere karşın, mutluluğa erişmeye savaşacaklardır...

İkisi de evli, ikisi de çocuklu iki insanın ilişkisi, aşkı... Çok bilinen bir konu mu dediniz? Ne denli yanıldığınızı ancak "Bir Yudum Sevgi"yi gördükten sonra anlayacaksınız. Çünkü film, gerçekten de birçok filmde ele alınmış olan konu-suna karşın, çevresine ve kişilerine taptaze biçimde yaklaşmayı biliyor. Latife Tekin'in dört dörtlük öyküsünde ve bun-dan yapılan, ağırlığını yine Tekin'in taşıdığı senaryoda, Tekin'in "Sevgili Arsız Ölüm" romanındaki yazar kişiliğinden beklene bilecek olan fantezi öğesi, yapıtın tümüne egemen olmamakla birlikte yine de yer yer belirgin... Sık sık yinelenen "kuru kafa" olayı, yangın yerinde sığınmış duran bir ayı, çeşitli büyü motifleri ve uygulamaları, öyküye yer yer bir tür fanteziyi (fantastik sınırlarında gezinen bir fanteziyi) katıyor. Bir diğer öğe, kuşkusuz alay, gülmece veya "ironi" öğesi... Gülmecenin yumuşaklığı, zaten filmin tüm yapısına sinmiş... Sayısız filmde en melodrama dönük biçimde işlenen tüm olaylar men. ("kadın" ve "namus" kavramlarının yol açtığı, açabileceği tüm kavgalar, çatışmalar, cinayetler, kıyımlar) bu filmde "yumuşak iniş"le geçiştiriliyor, ölümcül sonuçlara yol açmadan, yaşamda çoğu kez olduğu gibi insanca çözümleniyor. Ama bu "insanca çözümlenme" bile kuşkusuz birçok çatışmayı, çelişkiyi içeriyor. 

Bu genel yaklaşım içinde ise, bazı bölümlerin içerdiği gülmece öğesi, büsbütün öne çıkıyor. "Büyü" uygulamaları örneğin: Cemal'in "okunmuş" ayranı bir türlü içmediği sahne veya yine Cemal'in çırılçıplak soyunup "tütsü"nün üstünden bilmem kaç kez atladığı sahne gibi. (Bu sahne, ayrıca sinemamızda hiç görülmemiş bir gülmece / erotizm karışımı içeriyor: Erotizm, çıplaklığı görülmeyen Cemal'e bakan kadın / kız yüzlerinin görünümünden veriliyor). Tüm "namus kavgaları", Aygül'ün ablasını "karate yaparak" korumaya çalışan kardeşi, veresiyeden bunalmış semt bakkalı gibi bölümler, filmin dokusun sinmiş bu gülmeye örnek.Ama filmin asıl önemli yanı, kuşkusuz cinselliğe getirdiği açık, dürüst, ödünsüz yaklaşım... Atıf Yılmaz, "sevgi üstüne çeşitlemeler" diye özetlenen son birkaç filminde genelde cinsellikten soyutlanmış bir sevgiyi sunmuştu. (Belki "Mine"nin dışında). Bu filmde ise cinsellik, yaşamda tuttuğu yeri tutuyor, yani nerdeyse baş köşeyi. Her türlü olumsuz koşul altında, amansız bir çevre baskısı altında bile cinsellik bir fidan gibi yeşerir ve yasasını uygular diyor yönetmen. Üstelik sonradan gerçek bir aşka da dönüşebilir, mutluluğa giden kapıyı da açabilir. Filmin bazı bölümlerinde içerdiği yoğun erotizm, bu açıdan filmin özüne, bildirisine son derece denk düşen konumuyla, Yılmaz'ın bu tür sahneleri bayağılaştırmadan çekmedeki ustalığını bir kez daha kanıtlıyor. Diğer yandan, temelde kuşkusuz bir "kadın filmi" olan "Bir Yudum Sevgi"nin odak noktasını oluşturan Aygül tipi, sinemamız için yeni, değişik yürekli bir tipleme... Ne yıllar yılı seyircimize yutturulan, "sütten de beyaz", namus timsali "bakire" imajı bu, ne de "günahkâr fahişe" tipi... İkisinin arasında, ayaklan yere basan, cinselliğini de insanlığının bir parçası olarak yaşamak zorunda olan ve yaşayan kadın, kırsal yaşamdan sanayi toplumuna geçişin sancılarını töresel planda yaşayan, yürekli çıkışı ve kararıyla kendi çözümünü kendisi bulan günümüzün bunalımlı Türk toplumunun kadını...

"Bir Yudum Sevgi", Atıf Yılmaz'in bu kez konuda, finalde veya oyuncu yönetiminde hiçbir ödün vermeden gerçekleştirdiği, hiç bir temel kusur veya yanlış taşımayan, ilginç ve toplumumuz için yaşamsal öğeler içeren bir konunun kusursuz biçimde anlatılması...

Hale Soygazi, sinemadan beş yıldır uzak kalmış olması hayret uyandıran olağanüstü bir oyuncu. Kadir İnanır, bu filmde yıllardır bizim tanık olduğumuz en iyi oyununu veriyor. Alabildiğine doğal, alabildiğine yalın, Melih Gülgen veya Şerif Gören'in bazı filmlerindeki kalıp davranışlardan tümüyle sıyrılmış. Tüm oyuncular da, Çetin Tunca'nın, ne yazık ki İstanbul'da yerli film gösteren sinemaların projeksiyon koşullarınca katledilen görüntüleri de birinci sınıf... Ama özel bir övgüyü, filmin, iyimser atmosferine son derece yakışan kıvrak müziğiyle yıllanmış sanatçı Yalçın Tura'ya yapmak isterim... "Bir Yudum Sevgi", sinemamızın bir olgun-luk çağı ürünü... (Atilla Dorsay, “12 Eylül Yılları ve Sinemamız” syf, 42)

* Filmin kişileri arasında belli bir dengesiz lik göze çarpıyor. Önce Hale Soygazi ile Kadir İnanır'ın canlandırdıkları insanlar diğerlerinden çok fazla öne çıkıyorlar. O çevre insanları arasında hemen fark edilen iki insan onlar, oysa diğerleri, aralarında belli bir görsel bütünlük gösteriyorlar. Ayrıca gerek Soygazi'nin kıcası (M. Koper), gerek İnanır'ın karısı (M. Çetinkaya) aşırı ölçüde, onlara göre uygun olmayan ve olumsuz şekilde çizilmişler. Bu olamazlık çok abartılmış. Kimi kişiler ise gereksiz yere karikatürize edilmiş. Macit Koper kendisine verilen tipi iyi oynuyor, ama bize göre biraz yanlış bir tip seçilmiş. Meral Çetinkaya'nın tipi de öyle, üstelik Çetinkaya'nın abartılı oyunu inandırıcılığı iyice azalıyor. (Engin Ayça, Video Sinema, S.: 5, Kasım 1985)

* Filmdeki karakterlerden Aygül kimlik arayışı içinde. Lümpenlikten işçiliğe geçiyor. Ama yine bir erkekle beraber oluyor ve çocuklar arttıkça ekonomik sıkıntı artıyor. mutsuzluk başlıyor. Bugün için buna engel olmanın, bunu önlemenin imkanı yok. Eşiyle de mutsuzdu önce ama eşiyle yaşadığı farklı bir mutsuzluktu tabii. Aygül'ün kocası Cuma kente uyum sağlayamamış bir adam, yani kırsal kesimde kalsaydı belki mutlu olabilecekti. Aygül'le dört tane çocuk yapmışlar ama iyi bir beraberlik kuramamışlar. Aygül kente daha kolay uyum sağlayabilecek bir kişilik ama kocasıyla uyum "sağlayamamış. Kocası işsiz, hayatı götüremeyen bir tip. Buradaki sorun uyumsuzluk sorunu. Bunun yanı sıra filmde Kadir İnanır’ın oynadığı Cemal karakterine gelince; Bu tip feodal kalıntıları olan erkek tipi, yani erkekliği ön planda olan bir erkek. Kadı-na bakışı da o. Aygül onu da değiştiriyor. Yani, bir açıdan erkeği de yüceltiyor, geliştiriyor, insanlık tarafını ön plana çıkarabiliyor. Kadına önceleri cinsel bir varlık, dişi olarak bakıyordu sadece. Kadın onun bu yönünü de değiştiriyor. (Atıf Yılmaz) “Emine Demiray, “Adı Atıf Yılmaz” syf, 74 ”

* Geç kalmış bir doyumu, başka bir erkeğin koynunda, beceriksiz fahişe iniltileriyle yakalamaya çabalayan dört çocuk anası Aygül, kendisine onca mutluluk tattıran erkeğinin "...benden başka birisi oldu mu?.." gibilerden sorusuna, . anlaşılmaz bir namus anlayışı ile kaçıp giderek yanıt verir. Gecekondu güzeli Aygül'ün, düşünüp de yapamadıklarının, ya da yapıp da düşünemediklerinin bu yanıtta belirginleşen çelişkisi, aynı za-manda Bir Yudum Sevgi'nin de tüm çelişkilerini ortaya koyan düğüm noktasıdır.

Sevgili Arsız ölüm 'ün yazan Latife Tekin-'in, efsunlu büyülü senaryosundan yolu çıkan Atıf Yılmaz, son filmi Bir Yudum Sevgi 'de, yine bildiği, daha önce işlediği kadın motifi üstüne yaslanarak bir bakıma kendi sinemasını gecekondu fantezisi içinde yinelemiş.

Bir Yudum Sevgi'nin Aygül'ü de Mine gibi kendisiyle ve çevresiyle hesaplaşma noktasına gelen orta yaşlardaki bir kadının açmazlarını, sevgi sözcüğü adı altında çözüme ulaştırıyor. Gerçekten de ihmalkâr bir kocanın çevresine peşkeş çektiği Mine örneği, Aygül de kocadan yana pek şanslı değildir. İssiz, ayyaş, üstelik ilgisiz bir koca, Aygül önce fabrika kapısını, sonra da bir başka erkeğin kollarını açmasına yardımcı olur. Aygül'ü böylesine bir değişimin içine iten tek neden, bilinçli bir seçim değil de, yalnızca yoksullukla pekiştirilen bir çaresizliktir.

Aygül denli Cemal'i de değişime iten, evindeki mutsuzluktur. İstenmeyen bir kadınla evlenmek zorunda kalan Cemal, bir çocuktan sonra gece kaçamaklarıyla başka evlerde kendisini bekleyen deneyimli kadınlarla tek düze yaşamını sürdürmeyi yeğler, Ta ki Aygül’le karşılaşıncaya dek. Derken, gecekonduları yaşam pratiği ile bağdaşmayan çelişkiler zincirlemesi başlar. Mahalledeki göstermelik namus anlayışı, fabrika bahçesinde Love Story’e dönü-şerek —filmde gösterilmez ama— nikâh dairesinde sonuçlanır. Mutsuz bir evliliğin yapay bir değişime zorladığı Aygül, bağımlılıktan kurtulmanın kadehini, bu kez, bir başka erkeğin evinde, bir başka bağımlılığa kaldırır. Çünkü Atıf Yılmaz'ın . filmlerinde (özellikle son ikisinde) kadın için bir başka seçenek yoktur toplumumuzda. Ya kullanacak, ya da bir başka erkeğin kollarında bağımlılığın tadına varacaktır. Tek başına direnmek, kendisini ve çevresini yenmek için savaşıma girişmek Atıf Yılmaz'ın (ve tüm Yeşilçam filmcilerinin) kadınları için düşten de öte bir şeydir çünkü. Aygül için fabrika kapısı, bir değişimin simgesi, toplumumuzda kadının da tek başına yaşayacağının bir belirlisi değil de, ancak, bir başka erkekle tanışmanın mekânıdır. 

Mine'de olduğu gibi Bir Yudum Sevgi'de de, kahramanların dışında kalan tüm insanlar kötüdür. Mine'ye ağzı sulanarak bakan erkekler, Aygül’ün yatak odasına dek girerler. Kadınlar ise erkekler denli boyutsuz ve eğreti çizilmişlerdir. Mine "imi dedikoducu ve şamatacı kadın güruhunun yerini, Bir Yudum Sevgi de çoğu hayat kadını ya da ona eğitimli bir kimlikle karşımıza çıkan kadınlar alır. Kaşını aldırırken oynaşan kadınların durumunu gecekondu yöresine özgü bir cinsel doyum ola-rak tanımlamak ne denli olası?

Bir hayat kadınının çoluk çocuk tüm mahalle halkına sevişme dersleri vermesine ne demeli! Böylesine çelişkili kadın tiplemeleri içinde kocayı evde tutmak İçin büyüler peşinde koşan gelin kayna-na ikilisinin durumunu ise Atıf Yılmaz'a özgü ironi anlayışına bağlamak gerekir.

Kahramanların dışında, herkes, çevrenin en uç noktalarındaki insanlardır. Kahramanlar ise o çevreden soyutlanmışçasına yapay bir öykünün prens ve prensesleri olarak belirlenir. Bunların eylemleri gibi, davranış ve yaşam biçimleri de çelişkiler içeren yanlış ve abartılarla karsımıza getirilir. İşlevsel olmaktan çok, erotik görünümü ön plana alan sevişme sahnelerinde olduğu gibi., Kuskusuz ne Aygül bir Erika, ne de Atıf Yılmaz bir Mazursky. Bu nedenle kadın ağırlıklı filmlerimizde gerçekçi boyutlar aramamız yersiz. Bir Yudum Sevgi'nin de usla bir yönetmenin elinden çıkmasına rağmen, bu gerçeklikten tümüyle soyutlandığını söylemek mümkün.

Gecekondu yörelerimizde de olsa bir kadının yaşamı, çelişkileri, çevresi ve kendisiyle olan savaşımı, beylik Yeşilçam kalıplarından sıyrılarak görüntülenip anlatılamaz mı? Toplumumuzda yıkımın nedeni olarak gösterilen erkekler, aynı zamanda kadın için kurtuluşun da birer sonuç noktası mıdır? Aygüller için iki erkeğin yatak odalarının dışında bir seçenek yok mudur, ya da olamaz mı? Ne var ki Bir Yudum Sevgi böylesine sorulara yanıt vermekten çok uzak bir çizgide gelişip sonuçlanıyor.

Bir Yudum Sevgi'nin tiplerine ve olaylarına yansıyan güdük, kısır ve gerçeklikten soyutlanmış yapısını görsel malzemesinde de görmek mümkün. Gerçekten de gecekondu yörelerinin kültür dokusunun, duvarlara asılmış allı morlu makine haklarıyla mezar taşlarında aranması da, ayrıntı zenginliğinin ötesinde görsel bir yoksulluk olarak tanımlanması gerekir

BİR YILDIZ DOĞUYOR (1984)

Senaryo ve Yönetmen: Ahmet Ündağ

Kamera Erhan Canan

Yapım: Pan Flm/Ümit Elçi

Işık Şefi: İsmet Yurtçu, Renk Uzmanı: Hayati Akbulut, Montaj, Senkron: Sedat Karadeniz, Ses Mühendisi: Necip Sarıcıoğlu, Jenerik: Şükrü Karakuş,

Oyuncular: Müslüm Gürses, Sevda Aktolga, Kazım Kartal, Arap Celal, Taner Yeğin, Yüksel arakaş, Hülya Kutlubay, Tuncay Şahin, Hasan Yıldız, Mehmet Samsa,  İhsan Yüce,

Konu: 

: Filmde, bir inşaat işçisinin değişen hayatı konu edilir. Ali daha bir çocukken kan davası yüzünden cinayet işleyerek uzun yıllar hapis yatar. Tahliye olduktan sonra İstanbul’da kalarak inşaat işçiliği yapar. Çalışırken türkü söylediği bir gün bir radyo programcısı Ali’yi dinler. Onu radyoda yaptığı programa konuk eder. O günden sonra yapımcılar Ali’nin peşine düşer. Ancak çalışmak için inşaatlarda gezen Ali’yi bulmak kolay olmayacaktır. (Meltem İşler Sevindi)

BİRKAÇ GÜZEL GÜN İÇİN (1984)

Yönetmen: İrfan Tözüm, Cüneyt Arkın

Senaryo: Bülent Oran

Görüntü Yönetmeni: Hüseyin Özşahin

Yapım: Tek Film/Mehmet Ali Yılmaz

Asistan Kameraman: Aytekin Çakmakçı, Yardımcısı: Varol Vatansever, Reji Asistanları: Jan Birindizi, Fatma Oran, Set Ekibi: Azmi Yıldız, Şeref Yılmaz, Zafer Ayden, Yaşar Davutoğlu, Işık Şefi: Süleyman Çekeç, Asistanları: Fevzi Öcal, Erdinç Koç, Prodüksiyon Ekibi: Erdoğan Üçkaya, Halim Yılmaz, Ziya Yılmaz, Sesleri Alan: Erkan Aktaş, Asistan: Eyüp Yıldız, Müzik: İzzet Öz, Montaj:Nevzat Dişiaçık,

Oyuncular: Cüneyt Arkın, Necla Nazır, Damla İra, Belgin Güven, Cemal Genceraffer Karataş,  Tuğrul Meteer, Hüseyin Peyda, Ekrem Dümer, Diler Saraç, İsmet Erten, Nubar Terziyan, Selda Özer, Aslan Altın, Aydın Haberdar, Ekrem Dümer, Yaşar Güner, Aslan Altın, Ahmet Kostarika, Sönmez Yıkılmaz, Abti Algül, Misafir Sanatçı: Taşkın Sabah

Konu: Necla babasının ölümünden sonra vasiyetin açıklanmasıyla büyük bir şaşkınlık yaşar. Yaşlı adam Kemal Polat adlı eski ortağıyla evlenmesi karşılığında bütün mirasını kızına bırakmıştır. Mühendis Kemal balıkçılık yaparak sade bir hayat sürmektedir ve tüm hayatını dostlarıyla birlikte kayıp kızını aramaya adamıştır. Onu bulduğunda tanık olduğu bir cinayeti üstlenince yargılanıp idama mahkum edilmiştir. Necla ölümü yaklaşan bu adamla göstermelik bir evlilik yapar ancak gerçek suçlunun ortaya çıkmasıyla infaz durdurulur ve genç kızın bütün planları alt üst olur. Bu vahşi karakterli adam bir anda onun hayatına bir daha çıkmamak üzere girmiştir.

BİR SEVGİ İSTİYORUM (1984)

Yönetmen: Kartal Tibet

Senaryo: Mehmet Aydın,

Foto Direktörü Abdullah Gürek

Yapım: Burak Film/Sungur Esen, İbrahim Mertoğlu

Ses: Yılmaz Segenli, Murat Özlüer, Kamera Asistanı: Ali Utku, Reji Asistanı: Ayşegül Gökgit, Işıklar: Ergun Şimşek, Negatif Montaj: Ali Berkant, Laboratuvar: Armağan Kök-sal, Şems Tokgöz, Selahattin Kılıççeken, Renk Uzmanı: Tümay Rızai, Montaj: İsmail Kalkan, Sesle-ri Alan: Erkan Esenboğa, Yardımcı Yönetmen: Ahmet Sezerel, Müzik: Cahit Berkay, (Sineray Stüdyolarında hazırlanmıştır )

Oyuncular: Türkan Şoray, Cihan Ünal, Tanju Gürsu, Hülya Tuğlu, Zümrüt Cansel, Kadir Savun, Nuri Alço, Orhan Çağman, Nazlı Aydıncık, Gönül Ser, İhsan Yüce, Tuncer Necmioğlu, Reha Yurdakul, Küçük Oyuncu: Hülya Tuğlu

Konu: Filmde, evliyken başka bir adama âşık olan bir kadının hikâyesi anlatılır. Adanalı bir beyin kızı olan Melike, üniversite okumak için gittiği İstanbul’da evlenir. Ancak bir süre sona eşi Saffet ile aralarındaki aşk biter. Saffet başka kadınlarla Melike’yi aldatmaya başlar. Bu yüzden Melike, boşanmaya karar verir. Ne var ki babası buna engel olur. Kocası ile evliliğine devam etmek zorunda kalan Melike, başka bir adamla aşk yaşayacaktır. (Meltem İşler Sevindi)

" Aslında "Bir Sevgi İstiyorum" sıradan bir yerli film, başı ile bitişe eklenen saçmalığı bir yana atarsanız pekala seyredilebilir. Ayrıca bu bölümler çıkarılırsa film değerin den de iş yapma gücünden de bir şey kaybetmez. Buralar hangi akla seçilip özenle filme yerleştirilmiştir, bu buluş yapımcının mı, senaryo yazarının mı, yönetmenin mi? anlaşılır gibi değil. (Orhan Barlas, Çözüm Bulundu, Video Sinema, S.: 8, Şubat 1985) “Agah Özgüç, “Türk Filmleri Sözlüğü” 2. Cilt syf, 197”

BIRAKIN YAŞASINLAR (1984)

Senaryo ve Yönetmen: Melih Gülgen

Foto Direktörü: Mustafa Yılmaz

Yapım: Gülgen Film/Melih Gülgen

Oyuncular: Cüneyt Arkın, Bilun Nazlıhan, Ünsal Emre, Yıldırım Gencer, Osman Alyanak, Fatih Özses, Yüksel Gözen, Turgut Özatay, Yasemin Önder, Küçük Yıldızlar: Burak Gülgen, Fırat Gülgen

Konu: Ailesini öldüren bir mafya çetesinden intikam almaya çalışan bir polisin öyküsü... Komiser Kemal uyuşturucu kaçakçılarıyla mücadele etmek için gece gündüz çalışmaktadır. Bu uğurda ailesini de ihmal ederek, dur durak bilmeden çalışır. Kendine özgü yöntemleri ve kuralları zorlaması yüzünden başı amirleriyle derde girer. Uyuşturucu patronları çıkarlarının daha fazla zedelenmemesi için onu ortadan kaldırmaya karar verirler. Kemal’i satın almayı başaramayınca ona tuzak kurarlar. Ancak bomba yerleştirilen arabayı çalıştıran Kemal değil, karısı olunca gözlerinin önünde ailesi havaya uçar. Kemal için artık hayatın tek gayesi ailesinin intikamını almak olacaktır (www.cuneytarkin.com)

BEŞ KAFADAR (1984)

Senaryo ve Yönetmen: Remzi A. Jöntürk

Foto Direktörü Rafet Şiriner

Yapım: Burç Film/Fedai Öztürk

Işık: İsmet Yurtçu, Kamera Asistanı: Soner Saygılı, Prodüksiyon Amiri: Ali Ateş, Yardımcı Yönetmen: Kâmil Renklidere,

Fono Film Stüdyosunda hazırlanmıştır

Oyuncular: Bulut Aras, Meral Orhonsay, Yusuf Sezgin, Yıldırım Gencer, Menderes Samancılar, Fatoş Çelik, Ergun Köknar, Nejat Gürçen, Jale Efecik, Barış Aydın, Osman Ateş, Feryal Feray, Nejat Gürçen, Yılmaz Kurt, Sırrı Elitaş,

Konu: Film, silâh üreten bir üssü imha etmekle görevli beş ajanın dostluk öyküsünü konu edinir. Yunan adalarında Türkiye’ye karşı kullanılmak üzere mikrobik bomba üretilmeye çalışılmaktadır. Bombanın üretildiği üssün imha edilmesi için Türkiye’den beş kişilik özel bir ekip görevlendirilir. Ekip önce Yunan adalarında bulunan bir otelden üssün plânlarını ele geçirir. Daha sonra üssü imha eder, ancak ekipteki herkes yaralanmıştır. Operasyondan sonra yeniden bir araya gelen beş kafadar, ayrıldıktan sonra bile dost kalacaklarına dair yemin eder. Grup, köyüne döner dönmez ağayla başı derde giren Ahmet’e yardım etmek için yeniden bir araya gelecektir. (Hasan Sakın)

BERDUŞLAR SOSYETEDE (1984)

Yönetmen: Yücel Uçanoğlu

Senaryo: İlhan Engin

Yapım: Kurşun Film/Sertaç Karan,

Muhsin Kurşun

Işık Şefi: Aslan Yıldız, Montaj: Mehmet Özdemir, Senkron: Mustafa Kent, Negatif Montaj: Turgut İnangiray, Renk Uzmanı: A. Tümay Rızai, Laboratuvar: Armağan Köksal, Şems Tokgöz, Sesleri Alan: Erkan Esenboğa, Dublaj Yönetmeni: Ayşin Atan, Müzik Direktörü: Yunus Bülbül, Prodüksiyon Amiri: Semih Servidal, Kamera Asistanı: Soner Saygılı, Reji Asistanı: Mesut Taner, Kameraman: Erhan Canan, Yardımcı Yönetmen: Engin Temizer, Sineray Film stüdyolarında renklendirilmiş, Yeni Stüdyoda seslendirilmiştir

Oyuncular: Ercan Turgut, Yunus Bülbül, Oya Aydoğan, Filiz Ersüer, Öztürk Serengil, Bülent Kayabaş, Hulusi Kentmen, Eray Özbal, Özlem Özcan, Hamdi Kalkavan, Özlem Gülten, Özcan Ceylan, Nevcdet Yakın, Oktar Durukan, Şişko Nuri, Hakkı Koşar, Küçük Yıldız: Soner Karan,

Konu: Filmde, işportacılık yapan iki arkadaşın bir iş adamı sayesinde hayatlarının değişmesi konu edilir. Yakın arkadaş olan Yunus ve Ercan işportacılık yapar. Ancak yeteri kadar para kazanamazlar. Birkaç kez zengin iş adamı Fehmi Koç’dan para koparmaya çalışırlar. Bu süreçte Yunus ve Ercan’ı tanıyan Fehmi Bey, onlara iş teklif eder. Yapacakları bu iş sayesinde iki arkadaşın hayatları değişecektir. (Meltem İşler Sevindi)

BENİ KALBİNDEN ATMA (1984)

Yönetmen: Recep Filiz, Mehmet Alemdar

Senaryo: Recep Filiz

Kamera: Şener Işık

Yapım: Alemdar Film/Mehmet Alemdar

Oyuncular: Meral Zeren, Ünsal Emre, Feryal Feray, Ahmet Sabahi, Mesut Engin, Ali Pehlivan, Levent Çakır, Asuman Gülcan

Konu: Bir emekli polisin kötü yola düşmesiyle kendisini asan kızı ve intikam peşinde koşan iki gencin öyküsü.

BEN TÖVBEMİ GERİ ALDIM (1984)

 Yönetmen: Cevat Okçugil

Senaryo: Sevgi Nurdan

Kamera: Mükremin Şumlu

Yapım: Güneş Film/Sevgi Nurdan

Set Ekibi: Şeref Coşkun, Dursun Doğan, Çetin Bozdemir, Işıklar Ender Işık servisi: Şef: Ender Işık, Asistanı: Gaffur, Reji asistanı: Ali Ekdal, Kamera Asistanı: Mehmet Aydoğdu, Prodüksiyon Amiri: Rasim Kılıç, Renk Uzmanı: Kaya Ören, Laboratuvar: Kamil Kutay, Negatif Montaj: Osman Koşkan, Senkron Montaj: Recep Pala, Sesleri Alan: Kunt Tulgar, (Kaya Ören Renkli laboratuvarlarında hazırlanmıştır)

Oyuncular: Hakkı Bulut, Nazan Berk, Tugay Toksöz, Ali Ekdal, Kadir Han, Mustafa Dik, Rahmipala, Asiye Birdal, Leyla German, Gökhan Bahadır, Ali Demir, Reşit Çıldam, Neriman İlhan, Asiye Birdal, Yücel Şahin, Kemal Öztürk, Vildan Dal, Feriz Demirok, Rasim Kılıç, Nevin Buket, İsmail Yazıcı,Küçük Yıldız: Veysel Fidan, Oryantal Dans: Leyla Çiçek, Rahmi Plala,

Konu: İFilm, fakir bir gençle bir ağa kızının aşk öyküsünü konu edinir. Hakkı ile Kasım Ağa’nın kızı Çiğdem beşik kertmesidir. Ancak Kasım Ağa zamanla sözünü unutarak kızını fakir birine vermekten vazgeçmiştir. Bu arada komşu köyün ağası Tahir’in Nusret adındaki oğlu, Kasım Ağa’yı ziyarete gelir. Kasım, kendisine büyük bir servet kalan bu genci ideal damat adayı olarak görür ve kızını onunla evlendirmeye karar verir. Hakkı ise yaşananlar yüzünden gurbete çıkmaktan başka yol bulamaz. İstanbul’a gelen Hakkı, tesadüflerin yardımıyla ünlü bir şarkıcı olur. Ancak henüz Çiğdem’i unutmamıştır. (Hasan Sakın)

BELALI FEDAİLER (1984)

Senaryo ve Yönetmen: Hidayet Pelit

Kamera: Soner Saygılı

Yapım: Pelit Film/Hidayet Pelit

Oyuncular: Mehmet Karataşlı, Mecit Yavuz, Bülent Pelit, Funda Fırat, Sönmez Yıkılmaz, Yadigar Ejder, Hicran Pelit, Nejat Gürçen, Fehmi Gülay, İhsan Gedik, Hüseyin Zan, Gülay Tuncer, Hüsran, Abdullah Açık, Osman Gülcüoğlu, Küçük Sanatçı: Enver Danış

Konu: Amcası tarafından öldürülmek istenen bir kızla, ona aşık olan iki koruyucusunun öyküsü.

BEKLENMEYEN RANDEVU (1984)

Yönetmen: Kunt Tulgar

Senaryo: Emel Tulgar

Kamera: Şener Işık

Yapım: Kunt Tulgar/Türk-İtalyan-İsveç

Ortak Yapımı

Ses Mühendisi: Cenk Aral, Montaj, Senkron: Kaan Tulgar, Renk uzmanı: Aslan Tektaş, Set Ekibi: Adil Kıbıcı, Aslan, Ekrem, Reji Asistanı: Arif Erkuş, Kamera Asistanı: Cem Esertepe, (Kunt Film Stüdyosunda hazırlan

mıştır)

Oyuncular: Barbara Bouchet, Gordon Mitchel, Oya Demir, Bülent Bilgi., Lorenzo, Bobnacorsi, Yılmaz Köksal, Oktar Durukan, Ayla Başar, Meral Boduroğlu, Kunt Tulgar, Fahri Aktürk, Cihan Alp, Hasan Yıldız, Niyazi Gökderte, Çetin Başaran,

---

[1]  İtalyan yönetmen Sergio Bergonzelli'nin Türkiye'de çekilen “Beklenmeyen Randevu” isimli bu filmi, bir sene sonra 1985 yılında Kunt Tulgar’ın yönetmenliğinde çekilmiş gibi Kunt Tulgar İmzalı “Belalı Elmaslar” adı altında video kopyası yapılarak sinemalarda seyirciye sunulmuştur.