BEBEK (1979)

Yönetmen: İhsan Yüce

Senaryo: İhsan Yüce, Yılmaz Kuzgun

Kamera: Kaya Ererez

Yapım: Örnek Film/Yılmaz Kuzgun

Oyuncular: Mahir Günşıray, Bilgen Bengü, Savaş Yurttaş, Tuncay Akça, Güner Özonuk, Sevda Aktolga, Saadtet Gürses, Zerrin Yüce, Baki Tamer, Mehmet Şenbahar, Gökhan Yılmaz (Bebek)

Konu: Film, babasını bulmak için İstanbul'a gelen Apo'nun yaşadığı zorlukları anlatır. Hüseyin hastalanmış ve hastaneye yatırılmıştır. Bu esnada arkadaşı, Hüseyin'in memleketindeki kimsesiz oğluna bir mektup yollar. Apo, apar topar babasını görmek için yola çıkar. Apo hastaneye geldiğinde bir karışıklık olur ve babasının öldüğü söylenir. Kimsesiz kalan Apo'nun İstanbul'dan başka gidecek bir yeri de kalmamıştır. Kendisi gibi kimsesiz olan Metin ile tanışır. Beraber hayata tutunmaya çalışırlar. Apo'nun cami avlusunda bulduğu terk edilmiş bir bebek ile hayatları farklı bir biçim alır. Kendi babasını bulamayan Apo, bebeğin babasını bulmaya karar verir. (İbrahim Yavuz Özer)

► "Bebek"i görüntüleri yönünden "Yusuf ile Kenan"la yan yana getirmek kuşkusuz zor. Yer yer başarılı, yer yer sıradan, niteliksiz bir görüntü çalışması var "Bebek"in. Renkli fotoğraf kalitesi "Yusuf ile Kenan"ın çok altında. Müzik çalışması ise filme uyumlu ve işlevsiz değil, Başroldeki Tuncay Akça'nın rahat, dikkate değer bir oyun verdiğini belirtmeliyiz. Akça, filmi tek başına sürüklüyor denebilir. "Bebek" İhsan Yüce'nin büyük iddialar tanımayan, kendi çapında mütevazi bir yönetmenlik başlangıcı olarak izlenmeli (Nezih COŞ -Aydınlık, 15 Mart 1980)

► Ne sıcacık bir yüreği varmış İhsan

Yüce'nin, insanla, insan sevgisiyle öylesi-ne dopdolu... Yeşilçam'ın bu yıllanmış karakter oyuncusu ve senaryolar yazıcısının söylenecek ne güzel sözleri, insan lığı ve üç kağıtçılığıyla ilküstüne ne doğru gözlemleri, nasıl kocaman bir yüreği varmış! "Bebek" bize bunu kanıtlıyor.

Acımasız dev kent İstanbul' da bir avuç küçük insanın, işsiz güçsüz takımından bir avuç lümpen - emekçinin öyküsünü anlatıyor "Bebek"... Adıyaman'ın Eski Kahta'sından Apo, "babo"sunu aramak üzere İstanbul'a geliyor. Kentin acımasızl tanışmasını yaptıktan ve hastane kapıla-rında her sade vatandaş gibi "türlü - çeşitli" davranışlarla karşılaştıktan sonra, Babo’yu buluyor; ama ölü olarak... Sonra sokaklarda sigara satarak geçinen Metin'le tanışıyor ve Metin'in surlardaki kovuğuna ortak oluyor.

Kaba saba görünümü altında sevgi dolu, pırıl-pırıl bir yüreği vardır Apo'nun: Bulduğu her yalnız, savunmasız yaratığı hemen korumasına alıyor, eve getiriyor. Bu, önce bir kedi, sonra bir köpek yavrusu, sonra 10 yaşlarında üzüm gözlü bir oğlan, en sonunda da cami avlusuna bırakılmış bir bebektir. Hayatın zalimliği karşısında yazgı birliği eden bu İnsancıklara sonradan sigara kaçakçılarıyla düşüp kalkan, kendi hayatını yaşayan bir küçük kadın, bir de Metin'in zor günlerini geçirdiği yerden tanıdığı ve ilgi duyduğu bir genç kız katılıyorlar... Bu arada çeşitli kollardan ilerliyor öykü: Üzüm gözlü küçük oğlan, çocukluğundan daha çıkmadan düzensiz bir toplum yapısının yarattığı sapıklıkların kurbanı oluyor.

Apo, babasının aslında ölmediğini, sağ olduğunu öğreniyor, ama onu buldu-ğunda adamın hali - vakti yerinde bir kadınla yaşadığını, bu "sınıf değiştirme" olayının artık onun geçmişinin kişileriyle (öz oğlu bile olsa) ilgilenmesine olanak bırakmadığını görüyor. Diğer yandan neden sonra ortaya çıkan,. cami avlusu-na bırakılmış bebeğin anası, yavrusunu geri istiyor. O bebek ki, geçen zaman içinde Apo'nun, yüreği sevgiye aç Apo'nun, kendisi hiç bir zaman sevilmemiş, belki de sevilmeyecek olan Eski Kahta'lı Apo'nun kendini sevmeye vermiş yüreğinin artık tek nesnesi olmuştur!.. Apoyla ananın çekişmesi, filmin son bölümünün ana temasını oluşturuyor..

"Bebek" olanaksızlıklar içinde, bin bir zorlukla çekilmiş bir film... 16 mm. çekilip sonradan 35'e geçirilmesi, filme teknik açıdan belli sakıncalar getiryor... Ama ne gam!.. Filmin insancıllığı ve sıcaklığı kısa sürede tekniği boyunca, filan unutturuyor. İhsan Yüce, bir film büyük laflar etmeden, slogan atmadan, sesini yükseltmeden öylesine önemli şeyler söylüyor, öylesine yaşam dersleri veriyor ki seyircisi-ne...İstanbul'un, görkemiyle çelişen yoksulluğu, karaborsacıların paylaştığı bölgeleri, gündelik sıkıntıları içinde yine de yaşama umudunu ve sevincini yitir-meyen insanlarıyla verilmesi olağanüstü güzel... "Bebek" tümüyle ve en karamsar anlarında bile bu yaşama bağ-lılığı, bu insanca umudu koruyan bir film zaten. Perdede ilk kez gözüken 2 gencecik oyuncu, Apo' da Tuncay Akça ve Metin' de Mahir Günşıray olağanüstü başarılı oyunlarıyla filme çok şey katıyorlar. Dikkat: bu 2 oyuncu da ge-leceğin büyük değerleridir bizce...(Atilla Dorsay, “12 Eylül Yılları ve Sine-mamız” syf, 380)